Kom kijken in onze keuken

He Veronique,
We gaan bloggen met elkaar!
Leuk hè.
En alsof we nog niet genoeg hebben samen om over te praten, te denken en te overleggen.
Juist daarom is het ook wel weer een heel goed idee, we kunnen zo een inkijkje geven in de keuken van Lotje&co en de mensen laten zien wat er al staat te pruttelen, nog de oven in moet of helemaal overkookt.
Ruim twee jaar zijn we nu - pas - bezig en het is helemaal in mijn systeem gekropen. Ik weet nog dat ik je voor het eerst ging stalken, na een mailtje over plannen voor een nieuw tijdschrift.
Nadat mijn eerste boek over Ebel uitkwam, vroegen zoveel mensen me of ik niet wilde denken over iets van een tijdschrift, omdat daar zoveel behoefte aan was.
‘Maar dat kan ik helemaal niet,’riep ik dan.
‘Ik ben helemaal geen bladenmaker, maar maar een eenvoudig schrijvertje.’
Toen ik jouw initiatief dus onder ogen kreeg, wist ik genoeg, daar wilde ik graag bij aansluiten.
En zo is het gegaan.
Lotje 3 is al weer even uit en als ik het blad op pak, wat ik vaak even doe, dan ben ik echt trots en erg blij.
Toch zijn er ook lastige kanten aan alles.
Onze Lotje, zeg maar het kindje wat wij delen (met anderen!), blijkt namelijk ook zorgintensief.
Nee, dit keer niet door haar beperkingen, maar juist door haar mogelijkheden.
Er kan zoveel meer, naast het tijdschrift. Er is ook behoefte aan veel meer, aan lezingen, bijeenkomsten, aan een veel toegankelijker en spannender website. En dan zijn er nog al die andere leuke plannen, rond ons Angsthaas verhaal, de tekenfilms, en het kunstproject met zorgintensieve kinderen en studenten van kunstacademies.
Als je dit leest, dan zucht je als lezer misschien wel even. Wat veel!
De afgelopen weken hebben wij ook heel veel gezucht. Zo veel te doen, zoveel moois dat we graag willen, maar niet genoeg tijd en veel te weinig geld.
Dat ligt soms even heel zwaar op de schouders.
Afgelopen donderdag kwamen we bij elkaar met een aantal mensen rond Lotje&co. We bespraken van alles, deelden zorgen en verdeelden taken en toen bleef er iets heel moois over: de kern van Lotje.
Toen ik terugreed naar huis, ver in dat hoge noorden, waren de zorgen weg en beleef alleen het geluk over.
Zo moet dat met zorgintensieve kinderen gaan.
Thuis stroomde mijn mailbox vol met dingen die jij oppakte en ik overlaadde jou andersom.
En wat dat allemaal is, daarover – en over nog veel meer – gaan we bloggen.
Ik heb er zin in.