Het is bijna december. Het eerste jaar van Lotje zit er bijna op. Er is ontzettend veel gebeurd in dit afgelopen jaar. We zijn vol enthousiasme begonnen om Lotje&co als tijdschrift een eigen hoekje te geven in de bladenmarkt. Lotje en haar lezers en achterban verdienen dat, het is onze drijfveer en onze overtuiging.
Op 8 december wordt bekend of Lotje gekozen wordt tot lancering van het jaar door de jury van Mercur. Vannacht droomde ik daarover. Ik ga niet zeggen wat precies, want dromen kunnen bedrog zijn, maar als mijn voelsprieten me niet in de steek laten, dan wordt het een prachtige avond. En als Veronique en haar bladmanager Esther straks op het podium staan, met welke prijs dan ook, dan winnen zij dankzij de lezers van Lotje en dus voor de lezers van Lotje.
In nummer 4 viel me weer eens op hoe eerlijk mensen in Lotje durven te zijn. Is dat een van de kenmerken die we delen als ouders van zorgintensieve kinderen? Ik denk er wel vaker over na; veel van onze kinderen kunnen niet meedoen aan de oppervlakte van de maatschappij. Ze kunnen niet rustig in een restaurant met mes en vork eten en hun mond houden als grote mensen praten. Ze kunnen geen handje geven bij het binnenkomen en netjes dankjewel zeggen. Ik zal nooit zeggen dat ze zich niet kunnen gedragen, maar ze gedragen zich wel op hun eigen manier. Is dat een van de oorzaken waardoor de ouders van zorgintensieve kinderen een stukje schone schijn hebben moeten en kunnen loslaten? Er is iets stoers en onverschrokkens in ons dat we samen met onze kwetsbaarheid kunnen en durven te laten zien en dat komt terug in de verhalen in het blad. Het verhaal van Jan Marijnissen maar ook de nieuwe rubriek Inbox hebben mensen zo geraakt dat er een stroom van mooie reacties op gang kwam. Voor het volgende blad heb ik zelf gewerkt aan een verhaal dat mij weer de ogen heeft geopend naar een heel ander soort leven, een leven waarvan ik niet wist dat dat zo bestond. Ik merk dat ik voor elk nummer weer mensen ontmoet die indruk op me maken, die iets bij me achterlaten en ik verheug me dus nu alweer op het volgende nummer.
Natuurlijk heeft het afgelopen jaar naast mooie successen ook nog wel wat zorg gegeven. Het is niet makkelijk om in de huidige economische tijd een blad neer te zetten met een groot aantal vaste abonnees. Daarin kan en moet Lotje nog verder groeien.
Mochten jullie dus, net als ik dat zo vaak heb, rond Sinterklaas en Kerst op zoek zijn naar een mooi cadeau voor je superoppas, die ene leuke juf die echt wat met je kind heeft, de buurvrouw, je schoonzus, de opa's en de taxichauffeur die in weer en wind op tijd is, dan zou een abonnement op Lotje natuurlijk een prachtig idee zijn. Je hoeft er niet eens de deur voor uit, want ik leg het linkje hier al voor je klaar.
Meteen na 8 december zullen we jullie op alle manieren laten weten hoe de avond van de Mercurs gegaan is. Wat ik tot slot nog even wil zeggen: doe allemaal op die avond iets moois aan, trek een lekker flesje open of maak een warme chocomelk met veel slagroom, want hoe de avond ook gaat, jullie thuis zijn Lotjes eregasten en onze winnaars.
Willemien
'Waar is het kantoor van Lotje&co?' 'Bij mij aan de keukentafel,' zegt Veronique dan. 'En ik heb dependances aan keukentafels in het hele land.' Zo wordt Lotje&co gemaakt en het gaat goed. Dankzij NSGK kunnen we zeker twee jaar een prachtig blad uitgeven. We hebben dromen en we zoeken mensen, verhalen en geld, steeds maar weer geld. Hoe we daarmee bezig zijn willen wij, Willemien en Veronique, graag met jullie delen. Schuif gezellig aan en lees met ons mee.