vrijdag 25 november 2011

Stoer en onverschrokken

Het is bijna december. Het eerste jaar van Lotje zit er bijna op. Er is ontzettend veel gebeurd in dit afgelopen jaar. We zijn vol enthousiasme begonnen om Lotje&co als tijdschrift een eigen hoekje te geven in de bladenmarkt. Lotje en haar lezers en achterban verdienen dat, het is onze drijfveer en onze overtuiging.

Op 8 december wordt bekend of Lotje gekozen wordt tot lancering van het jaar door de jury van Mercur. Vannacht droomde ik daarover. Ik ga niet zeggen wat precies, want dromen kunnen bedrog zijn, maar als mijn voelsprieten me niet in de steek laten, dan wordt het een prachtige avond. En als Veronique en haar bladmanager Esther straks op het podium staan, met welke prijs dan ook, dan winnen zij dankzij de lezers van Lotje en dus voor de lezers van Lotje.

In nummer 4 viel me weer eens op hoe eerlijk mensen in Lotje durven te zijn. Is dat een van de kenmerken die we delen als ouders van zorgintensieve kinderen? Ik denk er wel vaker over na; veel van onze kinderen kunnen niet meedoen aan de oppervlakte van de maatschappij. Ze kunnen niet rustig in een restaurant met mes en vork eten en hun mond houden als grote mensen praten. Ze kunnen geen handje geven bij het binnenkomen en netjes dankjewel zeggen. Ik zal nooit zeggen dat ze zich niet kunnen gedragen, maar ze gedragen zich wel op hun eigen manier. Is dat een van de oorzaken waardoor de ouders van zorgintensieve kinderen een stukje schone schijn hebben moeten en kunnen loslaten? Er is iets stoers en onverschrokkens in ons dat we samen met onze kwetsbaarheid kunnen en durven te laten zien en dat komt terug in de verhalen in het blad. Het verhaal van Jan Marijnissen maar ook de nieuwe rubriek Inbox hebben mensen zo geraakt dat er een stroom van mooie reacties op gang kwam. Voor het volgende blad heb ik zelf gewerkt aan een verhaal dat mij weer de ogen heeft geopend naar een heel ander soort leven, een leven waarvan ik niet wist dat dat zo bestond. Ik merk dat ik voor elk nummer weer mensen ontmoet die indruk op me maken, die iets bij me achterlaten en ik verheug me dus nu alweer op het volgende nummer.

Natuurlijk heeft het afgelopen jaar naast mooie successen ook nog wel wat zorg gegeven. Het is niet makkelijk om in de huidige economische tijd een blad neer te zetten met een groot aantal vaste abonnees. Daarin kan en moet Lotje nog verder groeien.
Mochten jullie dus, net als ik dat zo vaak heb, rond Sinterklaas en Kerst op zoek zijn naar een mooi cadeau voor je superoppas, die ene leuke juf die echt wat met je kind heeft, de buurvrouw, je schoonzus, de opa's en de taxichauffeur die in weer en wind op tijd is, dan zou een abonnement op Lotje natuurlijk een prachtig idee zijn. Je hoeft er niet eens de deur voor uit, want ik leg het linkje hier al voor je klaar.

Meteen na 8 december zullen we jullie op alle manieren laten weten hoe de avond van de Mercurs gegaan is. Wat ik tot slot nog even wil zeggen: doe allemaal op die avond iets moois aan, trek een lekker flesje open of maak een warme chocomelk met veel slagroom, want hoe de avond ook gaat, jullie thuis zijn Lotjes eregasten en onze winnaars.

Willemien

vrijdag 21 oktober 2011

teveel ijsjes

Hai Willemien,

Ondertussen is het weer veel te lang geleden dat ik aan de keukentafel verscheen. Stom natuurlijk maar met Angsthaas die net terug is (een paar dan) uit China en het nieuwe nummer wat op ieders mat valt, moest ik even stoom afblazen.

Alhoewel. Vandaag heb ik alweer de mode, de binnenkijker, de culiprodukties voor het jauarinummer uitgezet. Ja zo gaat dat he. Als het nieuwe nummer op de mat valt zijn wij alweer bezig met de volgende Lotje.
Iedere keer denk ik dat het niet beter, mooier en met nog meer passie gemaakt kan worden. en keer op keer blijkt het tegendeel waar. Zo fijn. Net zo fijn als Angsthaas die dus vandaag bij mij op de mat viel. Echt zo ontroerend. Ik ben begonnen het verhaal aan mijn kids voor te lezen. En ze zitten ademloos te luisteren. Ze zijn het gewend dat dingen anders gaan, dat mensen anders zijn. Ze kennen immers de kindjes uit de klas en het logeerhuis van Teun. Voor hen is het een mooi verhaal. En dat is het ook natuurlijk.

Voor hen is het normaal dat iedereen anders is. Ze zullen mensen misschien wel eens aanstaren maar zullen altijd vragen wat er dan is, of waarom die persoon anders is. Zo zag Wies ooit een hele dikke mevrouw op het strand. Ze stond haar aan te kijken en zij toen heel hard. ‘Zo die mevrouw heeft wel heel veel ijsjes gegeten.’ Ze was 3 jaar toen. En zowel die mevrouw als ik moesten allebei heel hard lachen. Want het ging haar niet om de dikheid van die mevrouw maar het feit dat deze mevrouw dat wel mocht, zoveel ijsjes. En weet je ze kreeg nog snel een ijsje toe van me.

En zo is iedereen anders en zijn we eigenlijk allemaal gelijk. Want geef toe. Als er een enorm dikke mevrouw langsloopt met een ijsje denk ik ook dat ze daar dik van is geworden. Maar wat we niet kunnen zien is of deze mevrouw misschien wel ziek is, medicatie gebruikt waardoor haar gewicht zo is toegenomen.

Kortom soms kun je beter maar zeggen wat je denkt dan heeft de ander nog een verweer.
Kus
Veronique

woensdag 5 oktober 2011

Fijne Mensen

He Veronique,
Ik ben ontzettend benieuwd naar de volgende Lotje. Ik ervaar het elke keer weer als een enorme verrassing als ze in de bus valt en ik blader haar dan eerst een keer snel door.
Is ze goed?
Ja!
Dan pas zet ik thee en pak ik chocola om daarmee op de bank te ploffen om Lotje van voor naar achteren te lezen en dan weer van achteren naar voren.
Ondertussen vraagt Angsthaas flink wat van mijn tijd en die geef ik hem heel graag.
Terwijl ik er druk mee ben zie ik opnieuw iets gebeuren dat ik de afgelopen jaren al veel vaker zag.
Wat zijn mensen vaak aardig!
Natuurlijk mopperen we allemaal, ik vrees ik af en toe voorop, over onbegrip, nagestaard worden, botte reacties, hulpverleners die alle papieren woorden kennen en artsen die geen tijd hebben. Maar bij alles rond Angsthaas zie je dat er nog een heel andere kant is aan dit verhaal, zoals aan elk verhaal.
We hebben, om Angsthaas mogelijk te kunnen maken, ondersteuning gevraagd.
We hebben mensen en bedrijven gevraagd met ons mee te denken.
Dat hebben ze gedaan en doen ze nog steeds.
Ze doen dat niet omdat ze er ook maar iets aan verdienen, ze doen het omdat ze onze kinderen, al die stoere angsthazen van ons, maar al te graag willen helpen.
De Friesland Zorgverzekeraar is verliefd geworden op Angsthaas.
Ze hebben ons verhaal heel groot en mooi in hun blad gezet, op de allereerste bladzijde en heel groot, niemand kan er om heen.
En ze doen nog meer.
Ik ben daar zo trots op dat ik het graag wil delen.
Op www.defriesland.nl/angsthaas kun je in een paar minuten tijd even helemaal in Angsthaas duiken.
We kregen het linkje afgelopen vrijdag.
Ik was helemaal van slag, zo mooi, zo lief, zo aardig.
Wat zijn mensen toch aardig voor ons, voor Lotje, voor mij, voor mijn zoon Ebel, voor al die vreemde en unieke soortgenoten van hem.
Ik liep net naar boven om dat snel op ons blog te zetten.
Toen opende ik snel eerst nog even de mail.
Stom.
Ik had een antwoord van the Old Grand-Dads, een club waar ik al maanden en maanden geleden wat ondersteuning voor Angsthaas aanvroeg.
Ze kunnen niets voor ons doen.
Ze ondersteunen alleen sport- en spelaanvragen.
Hup, mijn adrenaline spoot alweer uit mijn oren.
Sport en spel??
Angsthaas richt zich op meervoudige complex gehandicapte kinderen en met nadruk ook op chronisch zieke kinderen, die vaak lang en vaak naar het ziekenhuis moeten.
En dan doe je er vijf maanden over om even zo'n standaard antwoord terug te mailen?
Ik kijk naar buiten, de wind waait de eerste herfstbladeren rond.
Het is prachtig buiten.
Er is altijd iets wat prachtig is, als je het maar wilt zien.
De Friesland kan dat, en anderen kunnen dat ook.
En daar gaat het om!

maandag 26 september 2011

deadlines

Hai Willemien,

Nou je zou niet zeggen dat de zomer voorbij is hoor. Met flipflops er opuit en zonder jas naar buiten. Heerlijk! Vorig jaar was dat trouwens ook inderdaad. Een jaar geleden alweer was de lancering van Lotje en toen stonden heerlijk buiten te proosten. Een jaar later lijkt het bijna vanzelfsprekend maar gelukkig is het dat niet natuurlijk. Zeker nu ik weer de laatste hand aan het leggen ben op het komende nummer. 7 oktober gaan we naar de drukker en het is altijd lekker hectisch zo tegen die deadline aan.


En dan hebben we alweer snel de andere deadline. Die van Angsthaas. Ik hoor maar niets vanuit China dus ga er vanuit dat het goed gaat daar. Zou hij de chinese muur al hebben beklommen? Of met stokjes hebben leren eten? Iets waar ik ook nog wel oefening in behoef. Gelukkig heb ik van die kinderstokjes in de keukenla. Daar leren mijn kinderen het mee, en ik dus stiekem ook :-)


Gek he om te bedenken dat we al zoveel recepten hebben bedacht en er aan zijn begonnen. Het krijgt zo langzaamaan echt vorm en het groeit uit tot een mooie keukentafel. Rijkelijk gevuld en bemand door zoveel lieve mensen.

Ook vanochtend heb ik weer aan die keukentafel gezeten met iemand die een topidee had om aan onze nieuwe site toe te voegen. Ik zal er nog niet teveel over zeggen want laten we het eerst maar eens rustig bespreken met een glaasje en een hapje erbij.


Kortom genoeg te doen en genoeg te bepraten.

Kus
Veronique

woensdag 14 september 2011

helemaal alleen

He Veronique,
De zomer is voorbij, de eerste herfstbladeren vallen en ik heb de kaarsen weer in de kamer gezet. Natuurlijk denk ik in deze maand terug aan vorig jaar toen op die prachtige dag in september het eerste reguliere nummer van Lotje verscheen. Nu zijn we al een jaar verder en ergens is het al een beetje gewoon geworden. Bijzonder wordt na een tijdje ook weer gewoon. Dat is de wijze levensles voor gezinnen met zorgintensieve kinderen en met het blad, dat er speciaal voor hen is, gaat het ook zo. Mooi hoe dat parallel loopt.
Veel mensen vragen me naar Angsthaas en als ik dan vertel dat hij helemaal alleen naar China is gegaan, dan laat dat zelfs de meest geharde persoon niet onberoerd.
'Wat? Helemaal alleen,' vragen ze me verbijsterd.
Ik snap het. Het klinkt ook vreselijk. Je ziet die kleine Angsthaas voor je, helemaal alleen in een stukje wereld waar niemand hem begrijpt, waar hij er anders uitziet, en anders is.
Wat dan toch zo mooi en zo leuk is? Ons onderliggende thema blijft gelijk, al doen we veel verschillende dingen. Je anders voelen, er anders uitzien, niet goed begrepen worden, dat zijn de dingen die zorgintensieve kinderen elke dag mee maken en daarvoor hoeven ze helemaal niet naar China te reizen, even een klein stapje de deur uit is vaak al meer dan genoeg.

En zo doet Angsthaas precies wat we willen. Hij laat zien dat er meer mogelijk is, dat kleine Angsthazen en al die Anderen veel meer kunnen dan we vaak allemaal denken. Om dat verhaal te vertellen, moet Angsthaas helemaal alleen naar China.
Hij doet het. Hij leeft de droom.

zaterdag 10 september 2011

Compleet

Hallo daar Amerika-ganger en Maaike,
Wat is dat stiekem dan toch weer snel gegaan zo’n zomer. En wat goed te horen dat iedereen weer heelhuids terug is. Ondertussen heb ik me niet verveeld. Maaike en ik hebben recepten uitgewisseld, kopjes thee gedronken en even heerlijk bijgekletst. Maaike hopelijk doen we het nog eens.
Ja de keukentafel was lekker vol deze week met allemaal Liesjes die Lotje mee gaan helpen leren lopen. De tafel was gedekt, de koekjes gezellig op een schaal gelegd en een lunch hoort daar natuurlijk ook altijd bij. Gezellig dus. 9 kakelende dames met allemaal een bijzonder verhaal en een bewogen leven. Stuk voor stuk toppers. Dan gebeurt er toch wel iets met me hoor. Ik ben trots dat dit zomaar aan onze keukentafel zit. Trots en een beetje verlegen.
De pannen staan lekker te pruttelen ondertussen. Natuurlijk hebben we de overvolle pannen een beetje leeggehaald maar ik heb altijd geleerd: Wie wat bewaard heeft iets. Dus dat gaan we ook zo laten gelden voor deze culinaire explosies die staan te pruttelen. Ondertussen werken we alweer naar de drukkerdeadline voor onze volgende Lotje en is er een mooi begin gemaakt met de nieuwe website. En ja Willemien, Eeb’s Angsthaas is goed aangekomen in China, nu wachten op de terugreis. Maar aangezien hij het meeste Anders doet lijkt me dat geen probleem. Hooguit dat hij een weekje later arriveert, maar laten we hopen van niet.

Liefs Veronique

maandag 5 september 2011

weer thuis!

He Maaike en Veronique,
Het is weer voorbij, die mooie zomer. Ik heb niets met dat liedje, maar die ene regel komt elk jaar in september wel een keer bij me naar boven.
Het is weer voorbij.
De droomreis naar Amerika, waar we ons maanden op verheugden, zit erop en nu gaan we er nog maanden van nagenieten.
Ik had geen laptop mee, las af en toe de mail en liet verder de wereld aan me voorbij gaan. Mensen belden bezorgd over aardbevingen en windhozen, maar wij zaten in de zon alle stormen trokken aan ons voorbij.
Gisteravond was het zover. Ik ging achter de computer zitten en opende de mail. Er zaten heel veel leuke tussen!
Toen ging ik naar de keuken van Lotje waar jullie samen een paar weken doorbrachten. Het was er gezellig en het rook heerlijk en ik zou graag even het recept van die pruimentaart willen hebben.
De onrust is uit de keuken. De overvolle pannen zijn even op een laag pitje gezet, de oven is er allen voor taarten en niet meer voor half aangebrande projecten. Het is fijn en goed om dat te zien. Het blad en de website gaan de hoofdgerechten voor dit najaar vormen. Angsthaas is ondertussen helemaal alleen naar de drukker in China gevlogen. En zo hebben we een mooi lijstje om ons mee bezig te houden.
De eerste echte bijeenkomst in de keuken van Veronique is er deze week, we gaan dan met een aantal mensen kijken hoe we taken kunnen verdelen. Iedereen die we vroegen komt en niemand krijgt er een cent voor. Ik vind dat geweldig en ik ben heel benieuwd.
Leuk dat je kleine Sam meeneemt, Maaike. Hij krijgt hierbij een poot en een lik van onze Sam, een bastaard bordercollie van vier. Hij was gedurende de vakantie bij een van mijn beste vriendinnen en hij had het heerlijk, maar toen hij thuiskwam en ons zag, explodeerde hij gewoon van blijdschap. Dat is dan wel zo heerlijk om te zien en te voelen, je kunt het een beetje vergelijken met het gevoel dat je krijgt als de nieuwste Lotje op je mat valt, alleen maar leuk!
Tot snel allebei en even als hint: die blauwe taart van Bram zag er erg lekker uit. Als hij zich deze week nog een middagje verveelt…..