Het is bijna december. Het eerste jaar van Lotje zit er bijna op. Er is ontzettend veel gebeurd in dit afgelopen jaar. We zijn vol enthousiasme begonnen om Lotje&co als tijdschrift een eigen hoekje te geven in de bladenmarkt. Lotje en haar lezers en achterban verdienen dat, het is onze drijfveer en onze overtuiging.
Op 8 december wordt bekend of Lotje gekozen wordt tot lancering van het jaar door de jury van Mercur. Vannacht droomde ik daarover. Ik ga niet zeggen wat precies, want dromen kunnen bedrog zijn, maar als mijn voelsprieten me niet in de steek laten, dan wordt het een prachtige avond. En als Veronique en haar bladmanager Esther straks op het podium staan, met welke prijs dan ook, dan winnen zij dankzij de lezers van Lotje en dus voor de lezers van Lotje.
In nummer 4 viel me weer eens op hoe eerlijk mensen in Lotje durven te zijn. Is dat een van de kenmerken die we delen als ouders van zorgintensieve kinderen? Ik denk er wel vaker over na; veel van onze kinderen kunnen niet meedoen aan de oppervlakte van de maatschappij. Ze kunnen niet rustig in een restaurant met mes en vork eten en hun mond houden als grote mensen praten. Ze kunnen geen handje geven bij het binnenkomen en netjes dankjewel zeggen. Ik zal nooit zeggen dat ze zich niet kunnen gedragen, maar ze gedragen zich wel op hun eigen manier. Is dat een van de oorzaken waardoor de ouders van zorgintensieve kinderen een stukje schone schijn hebben moeten en kunnen loslaten? Er is iets stoers en onverschrokkens in ons dat we samen met onze kwetsbaarheid kunnen en durven te laten zien en dat komt terug in de verhalen in het blad. Het verhaal van Jan Marijnissen maar ook de nieuwe rubriek Inbox hebben mensen zo geraakt dat er een stroom van mooie reacties op gang kwam. Voor het volgende blad heb ik zelf gewerkt aan een verhaal dat mij weer de ogen heeft geopend naar een heel ander soort leven, een leven waarvan ik niet wist dat dat zo bestond. Ik merk dat ik voor elk nummer weer mensen ontmoet die indruk op me maken, die iets bij me achterlaten en ik verheug me dus nu alweer op het volgende nummer.
Natuurlijk heeft het afgelopen jaar naast mooie successen ook nog wel wat zorg gegeven. Het is niet makkelijk om in de huidige economische tijd een blad neer te zetten met een groot aantal vaste abonnees. Daarin kan en moet Lotje nog verder groeien.
Mochten jullie dus, net als ik dat zo vaak heb, rond Sinterklaas en Kerst op zoek zijn naar een mooi cadeau voor je superoppas, die ene leuke juf die echt wat met je kind heeft, de buurvrouw, je schoonzus, de opa's en de taxichauffeur die in weer en wind op tijd is, dan zou een abonnement op Lotje natuurlijk een prachtig idee zijn. Je hoeft er niet eens de deur voor uit, want ik leg het linkje hier al voor je klaar.
Meteen na 8 december zullen we jullie op alle manieren laten weten hoe de avond van de Mercurs gegaan is. Wat ik tot slot nog even wil zeggen: doe allemaal op die avond iets moois aan, trek een lekker flesje open of maak een warme chocomelk met veel slagroom, want hoe de avond ook gaat, jullie thuis zijn Lotjes eregasten en onze winnaars.
Willemien
'Waar is het kantoor van Lotje&co?' 'Bij mij aan de keukentafel,' zegt Veronique dan. 'En ik heb dependances aan keukentafels in het hele land.' Zo wordt Lotje&co gemaakt en het gaat goed. Dankzij NSGK kunnen we zeker twee jaar een prachtig blad uitgeven. We hebben dromen en we zoeken mensen, verhalen en geld, steeds maar weer geld. Hoe we daarmee bezig zijn willen wij, Willemien en Veronique, graag met jullie delen. Schuif gezellig aan en lees met ons mee.
vrijdag 25 november 2011
vrijdag 21 oktober 2011
teveel ijsjes
Hai Willemien,
Ondertussen is het weer veel te lang geleden dat ik aan de keukentafel verscheen. Stom natuurlijk maar met Angsthaas die net terug is (een paar dan) uit China en het nieuwe nummer wat op ieders mat valt, moest ik even stoom afblazen.
Alhoewel. Vandaag heb ik alweer de mode, de binnenkijker, de culiprodukties voor het jauarinummer uitgezet. Ja zo gaat dat he. Als het nieuwe nummer op de mat valt zijn wij alweer bezig met de volgende Lotje.
Iedere keer denk ik dat het niet beter, mooier en met nog meer passie gemaakt kan worden. en keer op keer blijkt het tegendeel waar. Zo fijn. Net zo fijn als Angsthaas die dus vandaag bij mij op de mat viel. Echt zo ontroerend. Ik ben begonnen het verhaal aan mijn kids voor te lezen. En ze zitten ademloos te luisteren. Ze zijn het gewend dat dingen anders gaan, dat mensen anders zijn. Ze kennen immers de kindjes uit de klas en het logeerhuis van Teun. Voor hen is het een mooi verhaal. En dat is het ook natuurlijk.
Voor hen is het normaal dat iedereen anders is. Ze zullen mensen misschien wel eens aanstaren maar zullen altijd vragen wat er dan is, of waarom die persoon anders is. Zo zag Wies ooit een hele dikke mevrouw op het strand. Ze stond haar aan te kijken en zij toen heel hard. ‘Zo die mevrouw heeft wel heel veel ijsjes gegeten.’ Ze was 3 jaar toen. En zowel die mevrouw als ik moesten allebei heel hard lachen. Want het ging haar niet om de dikheid van die mevrouw maar het feit dat deze mevrouw dat wel mocht, zoveel ijsjes. En weet je ze kreeg nog snel een ijsje toe van me.
En zo is iedereen anders en zijn we eigenlijk allemaal gelijk. Want geef toe. Als er een enorm dikke mevrouw langsloopt met een ijsje denk ik ook dat ze daar dik van is geworden. Maar wat we niet kunnen zien is of deze mevrouw misschien wel ziek is, medicatie gebruikt waardoor haar gewicht zo is toegenomen.
Kortom soms kun je beter maar zeggen wat je denkt dan heeft de ander nog een verweer.
Kus
Veronique
Ondertussen is het weer veel te lang geleden dat ik aan de keukentafel verscheen. Stom natuurlijk maar met Angsthaas die net terug is (een paar dan) uit China en het nieuwe nummer wat op ieders mat valt, moest ik even stoom afblazen.
Alhoewel. Vandaag heb ik alweer de mode, de binnenkijker, de culiprodukties voor het jauarinummer uitgezet. Ja zo gaat dat he. Als het nieuwe nummer op de mat valt zijn wij alweer bezig met de volgende Lotje.
Iedere keer denk ik dat het niet beter, mooier en met nog meer passie gemaakt kan worden. en keer op keer blijkt het tegendeel waar. Zo fijn. Net zo fijn als Angsthaas die dus vandaag bij mij op de mat viel. Echt zo ontroerend. Ik ben begonnen het verhaal aan mijn kids voor te lezen. En ze zitten ademloos te luisteren. Ze zijn het gewend dat dingen anders gaan, dat mensen anders zijn. Ze kennen immers de kindjes uit de klas en het logeerhuis van Teun. Voor hen is het een mooi verhaal. En dat is het ook natuurlijk.
Voor hen is het normaal dat iedereen anders is. Ze zullen mensen misschien wel eens aanstaren maar zullen altijd vragen wat er dan is, of waarom die persoon anders is. Zo zag Wies ooit een hele dikke mevrouw op het strand. Ze stond haar aan te kijken en zij toen heel hard. ‘Zo die mevrouw heeft wel heel veel ijsjes gegeten.’ Ze was 3 jaar toen. En zowel die mevrouw als ik moesten allebei heel hard lachen. Want het ging haar niet om de dikheid van die mevrouw maar het feit dat deze mevrouw dat wel mocht, zoveel ijsjes. En weet je ze kreeg nog snel een ijsje toe van me.
En zo is iedereen anders en zijn we eigenlijk allemaal gelijk. Want geef toe. Als er een enorm dikke mevrouw langsloopt met een ijsje denk ik ook dat ze daar dik van is geworden. Maar wat we niet kunnen zien is of deze mevrouw misschien wel ziek is, medicatie gebruikt waardoor haar gewicht zo is toegenomen.
Kortom soms kun je beter maar zeggen wat je denkt dan heeft de ander nog een verweer.
Kus
Veronique
woensdag 5 oktober 2011
Fijne Mensen
He Veronique,
Ik ben ontzettend benieuwd naar de volgende Lotje. Ik ervaar het elke keer weer als een enorme verrassing als ze in de bus valt en ik blader haar dan eerst een keer snel door.
Is ze goed?
Ja!
Dan pas zet ik thee en pak ik chocola om daarmee op de bank te ploffen om Lotje van voor naar achteren te lezen en dan weer van achteren naar voren.
Ondertussen vraagt Angsthaas flink wat van mijn tijd en die geef ik hem heel graag.
Terwijl ik er druk mee ben zie ik opnieuw iets gebeuren dat ik de afgelopen jaren al veel vaker zag.
Wat zijn mensen vaak aardig!
Natuurlijk mopperen we allemaal, ik vrees ik af en toe voorop, over onbegrip, nagestaard worden, botte reacties, hulpverleners die alle papieren woorden kennen en artsen die geen tijd hebben. Maar bij alles rond Angsthaas zie je dat er nog een heel andere kant is aan dit verhaal, zoals aan elk verhaal.
We hebben, om Angsthaas mogelijk te kunnen maken, ondersteuning gevraagd.
We hebben mensen en bedrijven gevraagd met ons mee te denken.
Dat hebben ze gedaan en doen ze nog steeds.
Ze doen dat niet omdat ze er ook maar iets aan verdienen, ze doen het omdat ze onze kinderen, al die stoere angsthazen van ons, maar al te graag willen helpen.
De Friesland Zorgverzekeraar is verliefd geworden op Angsthaas.
Ze hebben ons verhaal heel groot en mooi in hun blad gezet, op de allereerste bladzijde en heel groot, niemand kan er om heen.
En ze doen nog meer.
Ik ben daar zo trots op dat ik het graag wil delen.
Op www.defriesland.nl/angsthaas kun je in een paar minuten tijd even helemaal in Angsthaas duiken.
We kregen het linkje afgelopen vrijdag.
Ik was helemaal van slag, zo mooi, zo lief, zo aardig.
Wat zijn mensen toch aardig voor ons, voor Lotje, voor mij, voor mijn zoon Ebel, voor al die vreemde en unieke soortgenoten van hem.
Ik liep net naar boven om dat snel op ons blog te zetten.
Toen opende ik snel eerst nog even de mail.
Stom.
Ik had een antwoord van the Old Grand-Dads, een club waar ik al maanden en maanden geleden wat ondersteuning voor Angsthaas aanvroeg.
Ze kunnen niets voor ons doen.
Ze ondersteunen alleen sport- en spelaanvragen.
Hup, mijn adrenaline spoot alweer uit mijn oren.
Sport en spel??
Angsthaas richt zich op meervoudige complex gehandicapte kinderen en met nadruk ook op chronisch zieke kinderen, die vaak lang en vaak naar het ziekenhuis moeten.
En dan doe je er vijf maanden over om even zo'n standaard antwoord terug te mailen?
Ik kijk naar buiten, de wind waait de eerste herfstbladeren rond.
Het is prachtig buiten.
Er is altijd iets wat prachtig is, als je het maar wilt zien.
De Friesland kan dat, en anderen kunnen dat ook.
En daar gaat het om!
Ik ben ontzettend benieuwd naar de volgende Lotje. Ik ervaar het elke keer weer als een enorme verrassing als ze in de bus valt en ik blader haar dan eerst een keer snel door.
Is ze goed?
Ja!
Dan pas zet ik thee en pak ik chocola om daarmee op de bank te ploffen om Lotje van voor naar achteren te lezen en dan weer van achteren naar voren.
Ondertussen vraagt Angsthaas flink wat van mijn tijd en die geef ik hem heel graag.
Terwijl ik er druk mee ben zie ik opnieuw iets gebeuren dat ik de afgelopen jaren al veel vaker zag.
Wat zijn mensen vaak aardig!
Natuurlijk mopperen we allemaal, ik vrees ik af en toe voorop, over onbegrip, nagestaard worden, botte reacties, hulpverleners die alle papieren woorden kennen en artsen die geen tijd hebben. Maar bij alles rond Angsthaas zie je dat er nog een heel andere kant is aan dit verhaal, zoals aan elk verhaal.
We hebben, om Angsthaas mogelijk te kunnen maken, ondersteuning gevraagd.
We hebben mensen en bedrijven gevraagd met ons mee te denken.
Dat hebben ze gedaan en doen ze nog steeds.
Ze doen dat niet omdat ze er ook maar iets aan verdienen, ze doen het omdat ze onze kinderen, al die stoere angsthazen van ons, maar al te graag willen helpen.
De Friesland Zorgverzekeraar is verliefd geworden op Angsthaas.
Ze hebben ons verhaal heel groot en mooi in hun blad gezet, op de allereerste bladzijde en heel groot, niemand kan er om heen.
En ze doen nog meer.
Ik ben daar zo trots op dat ik het graag wil delen.
Op www.defriesland.nl/angsthaas kun je in een paar minuten tijd even helemaal in Angsthaas duiken.
We kregen het linkje afgelopen vrijdag.
Ik was helemaal van slag, zo mooi, zo lief, zo aardig.
Wat zijn mensen toch aardig voor ons, voor Lotje, voor mij, voor mijn zoon Ebel, voor al die vreemde en unieke soortgenoten van hem.
Ik liep net naar boven om dat snel op ons blog te zetten.
Toen opende ik snel eerst nog even de mail.
Stom.
Ik had een antwoord van the Old Grand-Dads, een club waar ik al maanden en maanden geleden wat ondersteuning voor Angsthaas aanvroeg.
Ze kunnen niets voor ons doen.
Ze ondersteunen alleen sport- en spelaanvragen.
Hup, mijn adrenaline spoot alweer uit mijn oren.
Sport en spel??
Angsthaas richt zich op meervoudige complex gehandicapte kinderen en met nadruk ook op chronisch zieke kinderen, die vaak lang en vaak naar het ziekenhuis moeten.
En dan doe je er vijf maanden over om even zo'n standaard antwoord terug te mailen?
Ik kijk naar buiten, de wind waait de eerste herfstbladeren rond.
Het is prachtig buiten.
Er is altijd iets wat prachtig is, als je het maar wilt zien.
De Friesland kan dat, en anderen kunnen dat ook.
En daar gaat het om!
maandag 26 september 2011
deadlines
Hai Willemien,
Nou je zou niet zeggen dat de zomer voorbij is hoor. Met flipflops er opuit en zonder jas naar buiten. Heerlijk! Vorig jaar was dat trouwens ook inderdaad. Een jaar geleden alweer was de lancering van Lotje en toen stonden heerlijk buiten te proosten. Een jaar later lijkt het bijna vanzelfsprekend maar gelukkig is het dat niet natuurlijk. Zeker nu ik weer de laatste hand aan het leggen ben op het komende nummer. 7 oktober gaan we naar de drukker en het is altijd lekker hectisch zo tegen die deadline aan.
En dan hebben we alweer snel de andere deadline. Die van Angsthaas. Ik hoor maar niets vanuit China dus ga er vanuit dat het goed gaat daar. Zou hij de chinese muur al hebben beklommen? Of met stokjes hebben leren eten? Iets waar ik ook nog wel oefening in behoef. Gelukkig heb ik van die kinderstokjes in de keukenla. Daar leren mijn kinderen het mee, en ik dus stiekem ook :-)
Gek he om te bedenken dat we al zoveel recepten hebben bedacht en er aan zijn begonnen. Het krijgt zo langzaamaan echt vorm en het groeit uit tot een mooie keukentafel. Rijkelijk gevuld en bemand door zoveel lieve mensen.
Ook vanochtend heb ik weer aan die keukentafel gezeten met iemand die een topidee had om aan onze nieuwe site toe te voegen. Ik zal er nog niet teveel over zeggen want laten we het eerst maar eens rustig bespreken met een glaasje en een hapje erbij.
Kortom genoeg te doen en genoeg te bepraten.
Kus
Veronique
woensdag 14 september 2011
helemaal alleen
He Veronique,
De zomer is voorbij, de eerste herfstbladeren vallen en ik heb de kaarsen weer in de kamer gezet. Natuurlijk denk ik in deze maand terug aan vorig jaar toen op die prachtige dag in september het eerste reguliere nummer van Lotje verscheen. Nu zijn we al een jaar verder en ergens is het al een beetje gewoon geworden. Bijzonder wordt na een tijdje ook weer gewoon. Dat is de wijze levensles voor gezinnen met zorgintensieve kinderen en met het blad, dat er speciaal voor hen is, gaat het ook zo. Mooi hoe dat parallel loopt.
Veel mensen vragen me naar Angsthaas en als ik dan vertel dat hij helemaal alleen naar China is gegaan, dan laat dat zelfs de meest geharde persoon niet onberoerd.
'Wat? Helemaal alleen,' vragen ze me verbijsterd.
Ik snap het. Het klinkt ook vreselijk. Je ziet die kleine Angsthaas voor je, helemaal alleen in een stukje wereld waar niemand hem begrijpt, waar hij er anders uitziet, en anders is.
Wat dan toch zo mooi en zo leuk is? Ons onderliggende thema blijft gelijk, al doen we veel verschillende dingen. Je anders voelen, er anders uitzien, niet goed begrepen worden, dat zijn de dingen die zorgintensieve kinderen elke dag mee maken en daarvoor hoeven ze helemaal niet naar China te reizen, even een klein stapje de deur uit is vaak al meer dan genoeg.
En zo doet Angsthaas precies wat we willen. Hij laat zien dat er meer mogelijk is, dat kleine Angsthazen en al die Anderen veel meer kunnen dan we vaak allemaal denken. Om dat verhaal te vertellen, moet Angsthaas helemaal alleen naar China.
Hij doet het. Hij leeft de droom.
De zomer is voorbij, de eerste herfstbladeren vallen en ik heb de kaarsen weer in de kamer gezet. Natuurlijk denk ik in deze maand terug aan vorig jaar toen op die prachtige dag in september het eerste reguliere nummer van Lotje verscheen. Nu zijn we al een jaar verder en ergens is het al een beetje gewoon geworden. Bijzonder wordt na een tijdje ook weer gewoon. Dat is de wijze levensles voor gezinnen met zorgintensieve kinderen en met het blad, dat er speciaal voor hen is, gaat het ook zo. Mooi hoe dat parallel loopt.
Veel mensen vragen me naar Angsthaas en als ik dan vertel dat hij helemaal alleen naar China is gegaan, dan laat dat zelfs de meest geharde persoon niet onberoerd.
'Wat? Helemaal alleen,' vragen ze me verbijsterd.
Ik snap het. Het klinkt ook vreselijk. Je ziet die kleine Angsthaas voor je, helemaal alleen in een stukje wereld waar niemand hem begrijpt, waar hij er anders uitziet, en anders is.
Wat dan toch zo mooi en zo leuk is? Ons onderliggende thema blijft gelijk, al doen we veel verschillende dingen. Je anders voelen, er anders uitzien, niet goed begrepen worden, dat zijn de dingen die zorgintensieve kinderen elke dag mee maken en daarvoor hoeven ze helemaal niet naar China te reizen, even een klein stapje de deur uit is vaak al meer dan genoeg.
En zo doet Angsthaas precies wat we willen. Hij laat zien dat er meer mogelijk is, dat kleine Angsthazen en al die Anderen veel meer kunnen dan we vaak allemaal denken. Om dat verhaal te vertellen, moet Angsthaas helemaal alleen naar China.
Hij doet het. Hij leeft de droom.
zaterdag 10 september 2011
Compleet
Hallo daar Amerika-ganger en Maaike,
Wat is dat stiekem dan toch weer snel gegaan zo’n zomer. En wat goed te horen dat iedereen weer heelhuids terug is. Ondertussen heb ik me niet verveeld. Maaike en ik hebben recepten uitgewisseld, kopjes thee gedronken en even heerlijk bijgekletst. Maaike hopelijk doen we het nog eens.
Ja de keukentafel was lekker vol deze week met allemaal Liesjes die Lotje mee gaan helpen leren lopen. De tafel was gedekt, de koekjes gezellig op een schaal gelegd en een lunch hoort daar natuurlijk ook altijd bij. Gezellig dus. 9 kakelende dames met allemaal een bijzonder verhaal en een bewogen leven. Stuk voor stuk toppers. Dan gebeurt er toch wel iets met me hoor. Ik ben trots dat dit zomaar aan onze keukentafel zit. Trots en een beetje verlegen.
De pannen staan lekker te pruttelen ondertussen. Natuurlijk hebben we de overvolle pannen een beetje leeggehaald maar ik heb altijd geleerd: Wie wat bewaard heeft iets. Dus dat gaan we ook zo laten gelden voor deze culinaire explosies die staan te pruttelen. Ondertussen werken we alweer naar de drukkerdeadline voor onze volgende Lotje en is er een mooi begin gemaakt met de nieuwe website. En ja Willemien, Eeb’s Angsthaas is goed aangekomen in China, nu wachten op de terugreis. Maar aangezien hij het meeste Anders doet lijkt me dat geen probleem. Hooguit dat hij een weekje later arriveert, maar laten we hopen van niet.
Liefs Veronique
Wat is dat stiekem dan toch weer snel gegaan zo’n zomer. En wat goed te horen dat iedereen weer heelhuids terug is. Ondertussen heb ik me niet verveeld. Maaike en ik hebben recepten uitgewisseld, kopjes thee gedronken en even heerlijk bijgekletst. Maaike hopelijk doen we het nog eens.
Ja de keukentafel was lekker vol deze week met allemaal Liesjes die Lotje mee gaan helpen leren lopen. De tafel was gedekt, de koekjes gezellig op een schaal gelegd en een lunch hoort daar natuurlijk ook altijd bij. Gezellig dus. 9 kakelende dames met allemaal een bijzonder verhaal en een bewogen leven. Stuk voor stuk toppers. Dan gebeurt er toch wel iets met me hoor. Ik ben trots dat dit zomaar aan onze keukentafel zit. Trots en een beetje verlegen.
De pannen staan lekker te pruttelen ondertussen. Natuurlijk hebben we de overvolle pannen een beetje leeggehaald maar ik heb altijd geleerd: Wie wat bewaard heeft iets. Dus dat gaan we ook zo laten gelden voor deze culinaire explosies die staan te pruttelen. Ondertussen werken we alweer naar de drukkerdeadline voor onze volgende Lotje en is er een mooi begin gemaakt met de nieuwe website. En ja Willemien, Eeb’s Angsthaas is goed aangekomen in China, nu wachten op de terugreis. Maar aangezien hij het meeste Anders doet lijkt me dat geen probleem. Hooguit dat hij een weekje later arriveert, maar laten we hopen van niet.
Liefs Veronique
maandag 5 september 2011
weer thuis!
He Maaike en Veronique,
Het is weer voorbij, die mooie zomer. Ik heb niets met dat liedje, maar die ene regel komt elk jaar in september wel een keer bij me naar boven.
Het is weer voorbij.
De droomreis naar Amerika, waar we ons maanden op verheugden, zit erop en nu gaan we er nog maanden van nagenieten.
Ik had geen laptop mee, las af en toe de mail en liet verder de wereld aan me voorbij gaan. Mensen belden bezorgd over aardbevingen en windhozen, maar wij zaten in de zon alle stormen trokken aan ons voorbij.
Gisteravond was het zover. Ik ging achter de computer zitten en opende de mail. Er zaten heel veel leuke tussen!
Toen ging ik naar de keuken van Lotje waar jullie samen een paar weken doorbrachten. Het was er gezellig en het rook heerlijk en ik zou graag even het recept van die pruimentaart willen hebben.
De onrust is uit de keuken. De overvolle pannen zijn even op een laag pitje gezet, de oven is er allen voor taarten en niet meer voor half aangebrande projecten. Het is fijn en goed om dat te zien. Het blad en de website gaan de hoofdgerechten voor dit najaar vormen. Angsthaas is ondertussen helemaal alleen naar de drukker in China gevlogen. En zo hebben we een mooi lijstje om ons mee bezig te houden.
De eerste echte bijeenkomst in de keuken van Veronique is er deze week, we gaan dan met een aantal mensen kijken hoe we taken kunnen verdelen. Iedereen die we vroegen komt en niemand krijgt er een cent voor. Ik vind dat geweldig en ik ben heel benieuwd.
Leuk dat je kleine Sam meeneemt, Maaike. Hij krijgt hierbij een poot en een lik van onze Sam, een bastaard bordercollie van vier. Hij was gedurende de vakantie bij een van mijn beste vriendinnen en hij had het heerlijk, maar toen hij thuiskwam en ons zag, explodeerde hij gewoon van blijdschap. Dat is dan wel zo heerlijk om te zien en te voelen, je kunt het een beetje vergelijken met het gevoel dat je krijgt als de nieuwste Lotje op je mat valt, alleen maar leuk!
Tot snel allebei en even als hint: die blauwe taart van Bram zag er erg lekker uit. Als hij zich deze week nog een middagje verveelt…..
Het is weer voorbij, die mooie zomer. Ik heb niets met dat liedje, maar die ene regel komt elk jaar in september wel een keer bij me naar boven.
Het is weer voorbij.
De droomreis naar Amerika, waar we ons maanden op verheugden, zit erop en nu gaan we er nog maanden van nagenieten.
Ik had geen laptop mee, las af en toe de mail en liet verder de wereld aan me voorbij gaan. Mensen belden bezorgd over aardbevingen en windhozen, maar wij zaten in de zon alle stormen trokken aan ons voorbij.
Gisteravond was het zover. Ik ging achter de computer zitten en opende de mail. Er zaten heel veel leuke tussen!
Toen ging ik naar de keuken van Lotje waar jullie samen een paar weken doorbrachten. Het was er gezellig en het rook heerlijk en ik zou graag even het recept van die pruimentaart willen hebben.
De onrust is uit de keuken. De overvolle pannen zijn even op een laag pitje gezet, de oven is er allen voor taarten en niet meer voor half aangebrande projecten. Het is fijn en goed om dat te zien. Het blad en de website gaan de hoofdgerechten voor dit najaar vormen. Angsthaas is ondertussen helemaal alleen naar de drukker in China gevlogen. En zo hebben we een mooi lijstje om ons mee bezig te houden.
De eerste echte bijeenkomst in de keuken van Veronique is er deze week, we gaan dan met een aantal mensen kijken hoe we taken kunnen verdelen. Iedereen die we vroegen komt en niemand krijgt er een cent voor. Ik vind dat geweldig en ik ben heel benieuwd.
Leuk dat je kleine Sam meeneemt, Maaike. Hij krijgt hierbij een poot en een lik van onze Sam, een bastaard bordercollie van vier. Hij was gedurende de vakantie bij een van mijn beste vriendinnen en hij had het heerlijk, maar toen hij thuiskwam en ons zag, explodeerde hij gewoon van blijdschap. Dat is dan wel zo heerlijk om te zien en te voelen, je kunt het een beetje vergelijken met het gevoel dat je krijgt als de nieuwste Lotje op je mat valt, alleen maar leuk!
Tot snel allebei en even als hint: die blauwe taart van Bram zag er erg lekker uit. Als hij zich deze week nog een middagje verveelt…..
woensdag 31 augustus 2011
Gezinsuitbreiding
Bij jullie is alles al weer helemaal gewoon, maar bij ons is het nu nog steeds vakantie. Over een week is mijn drietal weer naar school, altijd weer even wennen aan het ritme. En aan de nieuwe tijden van alle hobbies, vind het altijd onrustige weken.
Hoop ook dat het schoolvervoer voor Bram goed gaat. Elk jaar weer is het de eerste weken rommelig, heb wel eens gehad dat er binnen drie weken tien verschillende chauffeurs voor de deur stonden. “Inregelweken, mevrouw!’, was de toelichting.
Maar nu is het nog even rustig. Nou ja: rustig? In onze keuken is het sinds gisteren nog een beetje voller: nu staat daar een tweede mandje, met daarin onze nieuwe huisgenoot: Sam. Sam is een Jack Russell terrier, een pupje van twee maanden.
Wij zijn erg van het taarten bakken als er iets te vieren valt. Dit keer heeft dochter Femke bij oma een prachtige taart gebakken, om de komst van Sam te vieren. Maar Bram was erg verdrietig want eigenlijk zou hij de feesttaart bakken. Maar ja, dingen lopen wel eens anders!
Soms is de oplossing simpel: Bram heeft gewoon nog een taart gebakken. Een prachtige blauwe taart. Met kaarsjes er op.
En zo hebben we twee dagen achter elkaar taart: op zondag de taart van Femke en op maandag de taart van Bram. Lekker!
Maarre: binnenkort kom ik echt op bezoek in jouw echte keuken…. mag ik dan mijn hondekind meenemen? Hij kan nog niet zo lang alleen blijven!
woensdag 24 augustus 2011
Time flies
Hallo Maaike,
Jeetje er is alweer een week voorbij en ik ben niet eens in de keuken geweest. Sorry, staat er nu een pan over te koken, aan te branden of gaat alles goed? Volgens mij wel toch. Ja de tijd vliegt. Zo was het nog vakantie en zo ben ik alweer twee weken aan het werk.
Ik heb geloof ik de pruimentaart gemist die je voor Bram hebt gebakken? Was hij lekker? En hoe heeft hij het gehad? Fantastisch toch dat het zo kan en dat hij in goede handen op deze manier week een heerlijke vakantie heeft. Wat zijn er toch veel mooie organisaties en ideeen. En iedereen heeft zo zijn kracht en geheim recept.
O ja ik heb nog even met Willemien zitten mailen. Zij heeft echt een topvakantie met haar familie. En ook Kaat kan het niet laten om toch af en toe in de pan te roeren, nu moet ik wel zeggen dat ik haar een beetje heb gestimuleerd. Maar goed zij zijn nog lekker op pad en hier staan de pannen gewoon weer zachtjes te sudderen.
Aan dit front is eigenlijk alles vrij rustig en is alles onder controle. Nou ja er moet natuurlijk nog wel heel veel gebeuren maar ik heb het idee dat het allemaal goed komt en dat iedereen lekker meewerkt en van alles wil proeven. Dus we gaan gewoon lekker verder kokkerellen.
Wil je voor mij nog eens zo’n pruimentaart maken dan zorg ik dat ik op tijd ben.
Veronique
woensdag 17 augustus 2011
betrapt
Hoi Veronique,
Tjonge, bij jullie is de vakantie al weer voorbij. Hier hebben de kinderen nog drie hele weken vrij, gelukkig maar want ik vind het heel gezellig, iedereen thuis.
Terwijl ik je schrijf haalt mijn man Bram op. Hij is een week meegeweest met het Nationaal Epilepsie Fonds, op kamp. Elke zomer weer maken betrokken vrijwilligers tijd vrij om de kinderen een leuke week te bezorgen. Deze vakantieweek had ik dus alleen mijn dochters Eva en Femke thuis. Zij hebben lekker alle aandacht gehad. Maar ik voel nu een lichte kriebel in mijn buik: nog even en dan heb ik mijn ventje weer thuis. Lekker!
Je schrijft over de enorme pannen die er in de Lotjekeuken op het fornuis staan. Een enorme pan waaruit straks een heerlijke website moet komen. Ik begrijp dat het boek Angsthaas en de Anderen al bijna uit de oven komt? Leuk! Ik heb een voorproefje van het boek gezien (echt heel heel bijzonder!) en heb de Angsthaasknuffel via de post gekregen. Angsthaas ziet er niet erg bang uit, hij is wel grappig en lief.
Ik heb de afgelopen maanden een aantal kado-abonnementen op Lotje&co weggegeven. Bijvoorbeeld op ‘juffendag’ aan de juffen van Bram, om ze te bedanken voor hun geweldige inzet voor Bram. Het ontroert me altijd om te zien hoe ze hem tegemoet treden, hoeveel geduld ze hebben, en wat ze voor hem willen doen. Ik draag de zorg echt zorgeloos aan hen over, elke schooldag weer.
Ik betrap me erop dat ik telkens kijk of ik het tijdschrift ergens zie liggen. Zo ook bij de bibliotheek. Daar zag ik het blad nog niet. De volgende keer neem ik een exemplaar voor ze mee, zal ze er op wijzen. Hoop dat ze dan ook een abonnement nemen!
Zo, ik ga nu even een taart bakken: het wordt een pruimentaart. Voor straks als Bram weer thuis is!
Alle goeds, geniet nog even voor de drukte weer begint!
Maaike
Over de thuiskomst van Bram: http://avontureninandersland.blogspot.com/2011/08/de-aardbeienkoningin.html
zaterdag 13 augustus 2011
Focus
Hai Maaike,
Goh met zo’n taart mag je vaker langskomen. Niet goed voor de kilo’s die er nog af moeten maar wel heel gezellig. Kopje thee eerst dan maar?
Onze vakantie was heerlijk en ja we waren in Nederland en hadden niet zo’n fantastisch weer maar who cares. Het blijft zo fijn om even niet in een stramien te hoeven lopen. Wij gaan altijd de eerste periode met Teun op vakantie en dan de tweede helft zonder Teun. Ja dat blijft lastig maar ook heel bevrijdend. Je kunt net andere dingen dingen en het schema is nog minder strak. In plaats van in onze keuken te koken gaan we zeer regelmatig uiteten, mmmm.
Goed te horen dat het jullie ook goed is vergaan. Zeker omdat het de eerste keer was zonder Bram.
Maandag is het weer zover en dan begint voor Midden-Nederland weer het normale leven. Kids naar school en aan het werk. In vele pannetjes roeren om te zien wat er nu weer uitkomt.
Voor mij betekent dit het rest van het jaar vooral focus op de grote pannen die op het vuur staan. Zoals het ontwikkelen van het digitale schoolplein van Lotje, want dat moet de nieuwe website gaan zijn. Een plek die wij ouders niet zo goed kennen met onze kinderen. Maar de pan die ik ook in de gaten wil houden is de abonneewerf voor het tijdschrift, die moet flink omhoog vinden wij. Eén recept is al bijna klaar en dat is het boek Angsthaas en de Anderen. Eind augustus gaat het naar de drukker.
Wil je nog een kopje thee of ben je toe aan iets hartigs? Soms komt die thee mijn neus uit en dan heb ik behoefte aan iets sterkers hoor. Maar vandaag niet want gisteren was het iets te gezellig met een vriendinnetje hier aan de keukentafel. Zo toch maar met een zakje chips en een cola op de bank. Samen met de kids naar een film kijken. Het weer leent zich er goed voor. En dan vanavond toch nog vakantie-eten ter afsluiting mosselen eten. Mmmmmmmm.
Spreek je snel weer.
Veronique
dinsdag 9 augustus 2011
Kersen op de taart
Hoi Veronique,
Zo, wat een gezellige keuken is dit! Leuk dat ik aan mag schuiven. Ik wens Willemien en Kaatje heel veel plezier op vakantie.
Je vroeg wat ik wilde drinken? Ik lust wel een wijntje, heerlijk!
Wat een geweldig nieuws, dat er een paar sponsors zijn gevonden. Nogal cruciaal, want alleen in de wereld van de heer Ollie B. Bommel speelt geld geen rol.
Jammer dat je vakantie zo is verregend, hoop dat je toch bent bijgetankt, want om zowel thuis als op het Lotjefront alle ballen in de lucht te houden, heb je je energie hard nodig.
Wij zijn ook al weggeweest, dit keer voor het eerst zonder onze lieve bijzondere zoon Bram. Dat was heel moeilijk, maar zalig tegelijkertijd. Bram was in goede handen, heeft het ook heel leuk gehad. En wij konden twee weken lang genieten van een heel ongecompliceerd bestaan. Heerlijk maar ook fijn om hem weer lekker bij ons te hebben.
Maar je vroeg me hoe ik hier bij jou aan de keukentafel aanbeland ben. Tja, dat is weer zo’n voorbeeld van hoe dingen soms bij toeval (of niet?) gebeuren. Ik was een paar jaar geleden in de boekwinkel en daar ben ik letterlijk over een stapel boeken gevallen. Een stapel met exemplaren van ‘het syndroom van Ebel’, het boek van Willemien. Ik heb het gekocht, ben thuis gaan zitten en was midden in de nacht klaar met lezen.
Het boek van Willemien beschrijft haar tocht naar antwoorden op vragen over Ebel, haar zoon met een geweldige start, tot hij opeens problemen krijgt en verandert in een jongen met een complexe zorgvraag. Nooit een oorzaak voor gevonden. Net als bij Bram, die ook tot hij ruim drie jaar was, een geweldig mooie ontwikkeling doormaakte, toen ‘opeens’ een ernstig epilepsiesyndroom kreeg. Nu is hij een meervoudig gehandicapte jongeman.
Ebel en Bram schelen maar een paar maanden. Ik vond het zo frappant dat er iemand anders tegelijk met mij in ‘haar proces’ dezelfde soort stappen zette, zonder dat wij dat van elkaar wisten….Inclusief uithuilen bij het prachtige ‘Erbarme dich’ uit de Mattheuspassie van Bach. En inclusief een intense bewondering voor de levenslust van onze bijzondere zonen.
Kort en goed, ik heb haar als een detective opgespoord, met dank aan Google, en haar heel brutaal een mailtje geschreven. En Willemien is de link tussen Lotje en co en jou aan de ene kant en mij aan de andere kant.
Jullie hebben me gevraagd of ik me ook wil inzetten voor Lotje en co. Het antwoord is volmondig ja!
Ik vind het fijn om deel te mogen uit maken van een club mensen die wil laten zien dat het leven met een zorgintensief kind niet alleen intensief is maar vaak ook veel mooie kanten heeft. Dat er op onze taarten óók kersen zitten. Desnoods maken we ze zelf! En dat je de keuze hebt die kersen te willen plukken en het leven te vieren.
Binnenkort bespreken we dat met elkaar aan jouw echte keukentafel verder. Ga ik daar thuis, aan mijn eigen gezellige keukentafel, mee aan de slag!
Liefs, Maaike
Lezen over de avonturen van mijn gezin? http://www.avontureninandersland.blogspot.com/
donderdag 4 augustus 2011
Welkom
He Maaike,
Gezellig kom binnen schuif aan! Kaat en Willemien zie je net de deur uitgaan. Ze hebben allemaal wilde plannen bedacht over eigen Lotje huizen en keukens waar grote tafels staan waar we genoeg plek hebben om elkaar allemaal te ontmoeten. Dat lijkt me wel wat.
Hoe was je vakantie? Of ga je nog? Wij zijn heerlijk in Nederland gebleven. En ja het weer was niet best maar daar hebben we het niet meer over. Wil je een glaasje? Ja wat eigenlijk? Wijn, bier, fris, koffie? Ga lekker zitten en vertel eens. Hoe kom jij eigenlijk aan deze keukentafel verzeild?
O heb je trouwens al gehoord dat we een heel mooi bedrag hebben ontvangen van het Revalidatiefonds en Fonds verstandelijk gehandicapten om de site van Lotje nog mooier, interactiever en vooral nog leuker te maken? Dus dat worden bubbels neem ik aan. Dat lijkt me wel zo gepast in deze. Proost.
Ja ik ga een beetje van de hak op de tak maar dat komt omdat er zoveel leuke dingen nog te doen zijn en ik ze het liefst allemaal wil oppakken. Dat kan natuurlijk niet en ik heb me ook voorgenomen dat vooral niet te gaan doen. Want ja we gaan weer verbouwen, hebben geen oppas meer Teun, de kids hebben nu nog vakantie…. Maar al die leuke plannen komen vast voorbij. Ik zal je er de volgende keer over bijpraten.
Laat je me even weten wat ik dan voor je kan klaarmaken dan gooi mijn culinaire kunsten in de strijd. Zie je snel.
Veronique
PS fijne vakantie Kaat en Willemien, sturen jullie wel een kaartje!
vrijdag 29 juli 2011
Proost
He Kaat en Veronique,
Ik heb een flesje rose koudgezet en er staan hapjes op tafel. Ik heb net roquamole gemaakt, een dip van avocado met roquefort van Nigella Lawson.
Pure calorieen, net wat we af en toe nodig hebben.
Ik zal je missen, Kaat, al gaat dit zeker een vervolg krijgen. Nu gaan wij beiden plaats maken voor Veronique en Maaike, weer een versie combi in de keuken. Stel je voor dat het ons ooit gaat lukken om ergens op een uniek plekje in Nederland echt een grote, gezellig keuken in ons eigen Lotjehuis te krijgen? Een huis met een paar heerlijke logeerplekken, dieren, rust en de ruimte om helemaal jezelf te zijn.
Zien jullie het voor je?
In dat huis bevindt zich de keuken van Lotje, waar altijd verse soep is, verse koffie en thee, en dampend warme appeltaart. Daar kun je binnen lopen als je je verhaal kwijt wilt, een arm om je schouder nodig hebt of gewoon, als je daar zin in hebt.
Nu vergeet ik bijna weer de wijze conclusie die we vlak voor de vakantie trokken, we gaan ons de komende tijd op een paar dingen concentreren en de rest zal moeten wachten. Dat Lotjehuis blijft dus eerst een droom, maar wel een lekkere, toch?
Wat ik mooi vond in je laatste blog waren de kleine bijdragen die je beschreef; op je school abonnee's werven voor Lotje, haar bij de Bruna even vooraan zetten. Ik zie voor me hoe je dat doet en ik word daar erg vrolijk van! Zulke bijdragen kan iedereen die ons een warm hart toe draagt doen, en als we dat blijven doen, met z'n allen, staan we vanzelf altijd vooraan en krijgt niemand ons daar meer weg.
En Veronique, ik ben benieuwd wat Maaike en jij samen gaan bekokstoven. Ik verheug me er op om jullie bijdragen te gaan lezen en natuurlijk ook om in september samen verder te gaan.
Ik zeg dit nu alleen even tegen jullie, we zitten hier nu toch met z'n drietjes aan de wijn, maar eigenlijk zijn Lotjemensen, lezers, makers, helpers, toch wel erg veel leuker dan anderen?
Eens? Daar proosten we dan op!
Ik heb een flesje rose koudgezet en er staan hapjes op tafel. Ik heb net roquamole gemaakt, een dip van avocado met roquefort van Nigella Lawson.
Pure calorieen, net wat we af en toe nodig hebben.
Ik zal je missen, Kaat, al gaat dit zeker een vervolg krijgen. Nu gaan wij beiden plaats maken voor Veronique en Maaike, weer een versie combi in de keuken. Stel je voor dat het ons ooit gaat lukken om ergens op een uniek plekje in Nederland echt een grote, gezellig keuken in ons eigen Lotjehuis te krijgen? Een huis met een paar heerlijke logeerplekken, dieren, rust en de ruimte om helemaal jezelf te zijn.
Zien jullie het voor je?
In dat huis bevindt zich de keuken van Lotje, waar altijd verse soep is, verse koffie en thee, en dampend warme appeltaart. Daar kun je binnen lopen als je je verhaal kwijt wilt, een arm om je schouder nodig hebt of gewoon, als je daar zin in hebt.
Nu vergeet ik bijna weer de wijze conclusie die we vlak voor de vakantie trokken, we gaan ons de komende tijd op een paar dingen concentreren en de rest zal moeten wachten. Dat Lotjehuis blijft dus eerst een droom, maar wel een lekkere, toch?
Wat ik mooi vond in je laatste blog waren de kleine bijdragen die je beschreef; op je school abonnee's werven voor Lotje, haar bij de Bruna even vooraan zetten. Ik zie voor me hoe je dat doet en ik word daar erg vrolijk van! Zulke bijdragen kan iedereen die ons een warm hart toe draagt doen, en als we dat blijven doen, met z'n allen, staan we vanzelf altijd vooraan en krijgt niemand ons daar meer weg.
En Veronique, ik ben benieuwd wat Maaike en jij samen gaan bekokstoven. Ik verheug me er op om jullie bijdragen te gaan lezen en natuurlijk ook om in september samen verder te gaan.
Ik zeg dit nu alleen even tegen jullie, we zitten hier nu toch met z'n drietjes aan de wijn, maar eigenlijk zijn Lotjemensen, lezers, makers, helpers, toch wel erg veel leuker dan anderen?
Eens? Daar proosten we dan op!
woensdag 27 juli 2011
Vakantie
Hai Willemien.
Tja, is het alweer bijna achter de rug, die vakantie-vervanging van Veronique. Wat is die maand snel voorbijgegaan. Maar dat is altijd zo als ik thuis mijn gewone dagelijkse dingen doe; dan verglijden de dagen veel ongemerkter. Terwijl als ik op vakantie ben dan beleef ik alles een stuk bewuster, maak ik meer mee en duren twee weken voor mijn gevoel veel en veel langer. Maar dan moet het natuurlijk niét gaan regenen (we hebben ons nog niet bedacht!), want dan zullen het echt twee té lange weken worden….ik heb eigenlijk een beetje genoeg van al dat gepraat over het weer. Maar vooruit; kun je wel wat Californische zon onze kant op sturen…..?
Ik ben zó benieuwd of het Veronique is gelukt om haar keukenschort af te laten en echt rust en afstand te nemen! Gezien de recente stormen op de eilanden zal hopelijk in ieder geval haar kop lekker leeg zijn gewaaid. Afgezien van een verdwaald facebookberichtje ben ik haar verder weinig op de computer tegengekomen dus dat is een goed teken. Maar het zegt natuurlijk niets over haar stiekeme telefooncontacten. We zullen het wel horen de komende weken.
Wel viel, toen ik vandaag op het KDC van Tess sprak met de leidinggevende, haar naam. De fysiotherapeute kwam enthousiast met de Lotje 4 aangelopen en we spraken even over hoe geweldig we het blad alledrie vinden; dat we het te pas en te onpas overal en nergens lopen te promoten, cadeau-abonnementen weggeven aan ‘gewone’ mensen, gewoon omdat het zo goed is, het bij de Bruna vooraan zetten, een tweede exemplaar bij de kinderarts in de wachtkamer neerleggen en overal posters ophangen. Maar we weten tegelijkertijd dat Lotje toch echt die suikeroom nodig heeft in de vorm van een betrokken bedrijf, om ook op de lange termijn te kunnen blijven bestaan. Wat zou ik het als een gemis ervaren als het er nu opeens niet meer zou zijn! En ik hoor van zoveel andere ouders dat ze er elke keer weer enorm reikhalzend naar uitkijken. Dit blad vult echt voor mij als doelgroep-moeder(iek) op een zeer bijzondere en positieve wijze een gapend gat; ik kan al jaren geen ‘normaal’ tijdschrift over kinderen meer openslaan. Het zou doodzonde zijn als al die ouders dit platform en deze oase van (h)erkenning zouden moeten gaan missen.
Maar de leidinggevende vertelde dus ook dat hij met Veronique aan het mailen was over een workshop die zij misschien gaat geven op onze eerstvolgende ouderavond. Dat is ook weer zo’n pan die hier achter al die stapels papieren staat te pruttelen. Het blijft indrukwekkend hoeveel pitten jullie tegelijkertijd kunnen laten branden. Is het jou nog gelukt om je rustig op jullie mooie reis voor te bereiden of heb je toch weer van alles opgepakt dat af moest?
Hoe de voorbereidingen ook verlopen, ik vind het beeld van jullie met je glas rosé, proostend op al die negatieve en idiote voorspellingen van de artsen er een waar ik vaak aan ga denken de komende weken. Wat heerlijk dat jullie vakantie-maatwerk al jaren vorm krijgt mét Ebel. De positieve energie die het ongetwijfeld zal opleveren zul je daarna helaas nog vaak genoeg nodig hebben op momenten dat de wegen vol obstakels liggen. Maar ik ken je ondertussen een beetje; ook dan vinden jullie weer de juiste alternatieve route. En dat is precies waarom Lotje met haar optimisme en positieve inslag je zo goed past.
Ik hoop je nog vaak hier aan de keukentafel of elders rondom dit kantoor tegen te komen. Ik blijf je natuurlijk sowieso volgen, maar het was bijzonder om dit samen met jou te mogen doen.
Veel liefs en een super zomer gewenst,
Kaat
zondag 24 juli 2011
Erwtensoep
he Kaat,
Kom snel binnen, je bent kletsnat. Ik heb erwtensoep gemaakt met spekjes en rookworst. Ik denk dat Unox de enige in Nederland is die blij is met dit weer!
Je blogde dat je in Nederland blijft, of heb je je al bedacht? Hier in het Noorden is het gewoon herfst, zo somber en zo troosteloos. Ik kijk steeds naar de temperaturen in California en klamp me daar aan vast.
Je vroeg of we Ebel uitgebreid moeten voorbereiden en of we wel eens zonder hem op vakantie gaan. Het antwoord is twee keer 'nee'. Ik blogde een paar weken geleden over hoe lastig het is dat Ebel geen label heeft, maar daar zitten ook voordelen aan. We hebben elke stap zelf moeten zetten, doen alles rond Ebel op ons eigen kompas. Er is immers geen kennis over hoe dingen voor hem zijn, hoe hij op dingen zal reageren. En dus reist hij vanaf zijn eerste mee over de wereld en als een van ons daarvan geniet, dan is hij dat wel.
Ik zal nooit de deskundige vergeten die, toen Ebel ongeveer 5 was, vertelde dat we beter niet met hem op vakantie konden gaan, omdat hij daarvan in paniek zou raken. Het zou een loodzware belasting voor hem en voor ons worden om hem uit zijn veilige omgeving te halen. We waren toen net terug uit Majorca en gingen snel daarna kamperen in Frankrijk en dat vertelden we, maar dat drong absoluut niet tot deze vrouw door. Tot op de dag van vandaag moeten we zo lachen om die idiote prognose en we zeggen ook vaak op vakantie, als Ebel weer ergens ongelooflijk zit te genieten, dat het zo jammer is dat hij het zo naar vindt en hoe onverdraaglijk het is om hier met hem in de zon te zitten. 'Maar ja, iemand moet het doen,' zeggen we dan en dan lachen we hard om onze eigen grap en we nemen nog een slokje rose.
Dat brengt me meteen bij Lotje 4. Die viel in brievenbus en ik was meteen heel blij. Weer goed!
De verhalen zijn eerlijk en realistich, met zorg en verdriet maar ook vol eigen optimisme en de durf om zelf een weg te kiezen. Voor mij gaat het daarom. Voor ieder van ons is die weg anders, voor ons wel vakantie, voor een ander niet. Voor die ander dan weer iets wat bij ons niet kan. Leven op maat, dat is wat we doen.
Onze blogrelatie loopt alweer op z'n einde, al krijgt hij vast wel weer een vervolg.
Ik blog je volgende week voor het laatst, dan breekt voor mij de vakantie aan.
Het bloggen met je smaakt naar meer, dus blijf graag in deze keuken komen!
En waar je uiteindelijk ook naar toe gaat, ik wens je een heerlijke vakantie.
Kom snel binnen, je bent kletsnat. Ik heb erwtensoep gemaakt met spekjes en rookworst. Ik denk dat Unox de enige in Nederland is die blij is met dit weer!
Je blogde dat je in Nederland blijft, of heb je je al bedacht? Hier in het Noorden is het gewoon herfst, zo somber en zo troosteloos. Ik kijk steeds naar de temperaturen in California en klamp me daar aan vast.
Je vroeg of we Ebel uitgebreid moeten voorbereiden en of we wel eens zonder hem op vakantie gaan. Het antwoord is twee keer 'nee'. Ik blogde een paar weken geleden over hoe lastig het is dat Ebel geen label heeft, maar daar zitten ook voordelen aan. We hebben elke stap zelf moeten zetten, doen alles rond Ebel op ons eigen kompas. Er is immers geen kennis over hoe dingen voor hem zijn, hoe hij op dingen zal reageren. En dus reist hij vanaf zijn eerste mee over de wereld en als een van ons daarvan geniet, dan is hij dat wel.
Ik zal nooit de deskundige vergeten die, toen Ebel ongeveer 5 was, vertelde dat we beter niet met hem op vakantie konden gaan, omdat hij daarvan in paniek zou raken. Het zou een loodzware belasting voor hem en voor ons worden om hem uit zijn veilige omgeving te halen. We waren toen net terug uit Majorca en gingen snel daarna kamperen in Frankrijk en dat vertelden we, maar dat drong absoluut niet tot deze vrouw door. Tot op de dag van vandaag moeten we zo lachen om die idiote prognose en we zeggen ook vaak op vakantie, als Ebel weer ergens ongelooflijk zit te genieten, dat het zo jammer is dat hij het zo naar vindt en hoe onverdraaglijk het is om hier met hem in de zon te zitten. 'Maar ja, iemand moet het doen,' zeggen we dan en dan lachen we hard om onze eigen grap en we nemen nog een slokje rose.
Dat brengt me meteen bij Lotje 4. Die viel in brievenbus en ik was meteen heel blij. Weer goed!
De verhalen zijn eerlijk en realistich, met zorg en verdriet maar ook vol eigen optimisme en de durf om zelf een weg te kiezen. Voor mij gaat het daarom. Voor ieder van ons is die weg anders, voor ons wel vakantie, voor een ander niet. Voor die ander dan weer iets wat bij ons niet kan. Leven op maat, dat is wat we doen.
Onze blogrelatie loopt alweer op z'n einde, al krijgt hij vast wel weer een vervolg.
Ik blog je volgende week voor het laatst, dan breekt voor mij de vakantie aan.
Het bloggen met je smaakt naar meer, dus blijf graag in deze keuken komen!
En waar je uiteindelijk ook naar toe gaat, ik wens je een heerlijke vakantie.
donderdag 21 juli 2011
Vertrouwen
Hai Willemien!
Het recept voor een leven zonder planning? Ja, daar kan ik dan wél weer wat ervaringen over delen! Meestal ontdek ik op de dag zelf dat er iemand jarig is (mits ik die dag naar de wc ben gegaan waar de verjaardagskalender hangt…). Zie ik ’s avonds in mijn agenda dat ik de 45 pagina’s tellende POP van Tess nog moet doorlezen vanwege de bespreking de volgende dag. Maai ik het gras als mijn andere dochter er tot aan haar knieën in staat. En breng ik bibliotheekboeken pas terug na de 3e herinnering. Vooruitkijken is niet mijn sterkste punt. Mijn bureau ligt dan ook bezaaid met kleine witte briefjes vol niet-te-vergeten-dingen, waar af en toe iets van afgestreept wordt. En als iets niet op die briefjes of in mijn agenda staat, is de kans groot dat ik het vergeet. Had je al door dat ik deze week een dagje later ben aangeschoven…..?
Dit was niet altijd zo hoor; toen ik nog meer werkte deed ik juist niets anders dan plannen en ook volgend jaar, als ik mijn opleiding heb afgerond en voor de klas kom te staan, zal een strakke planning vereist zijn. Maar misschien dat het er daarom thuis zo ongepland aan toe gaat, omdat het op andere plekken juist niet kan? Leven van dag tot dag klinkt misschien wat minder neurotisch, maar of het een aan te raden recept is? Heel veel rust brengt het nou ook weer niet. Maar zolang de boel niet instort ga ik even nog geen nieuwe recepten uitproberen.
Hoe doe jij dat dan in jouw persoonlijke (niet-werkende) leven? Ben je dan ook zo’n planner? En op vakantie, kun je de dagen dan over je heen laten komen? Het lijkt me dat een reis met Ebel van te voren juist weer minutieus gepland moet worden, of is er wel ruimte voor onverwachte dingen? Dapper en stoer dat jullie dat doen met elkaar. Maar vooral knap van jou dat je alle potten en pannen daar op het fornuis even los hebt gelaten en er op vertrouwt dat het weer goed komt. Want dat komt het, ook al is bij jou het vuurtje even twee weken eerder dan gepland uitgegaan. Leven zonder al teveel plannen is misschien vooral wel een kwestie van vertrouwen durven hebben. Vertrouwen in de tijd, in anderen en vooral in jezelf. Ik hoop dan ook voor jou dat je die heerlijke vier weken die je voor de boeg hebt je keukenschort thuislaat en hem pas weer omdoet als je terug bent.
Wij zullen voor het eerst (zelfs in mijn hele leven!) in Nederland blijven deze zomer. Heel erg spannend. Als het meer dan drie dagen regent, was het ook meteen mijn laatste Nederlandse vakantie. Ik hoef niet in de zon te liggen hoor, maar ik wil het vooral warm hebben. Zonder regen. Voor de zekerheid reden we daarom al jaren naar de Provence, maar zo’n reis wordt meer en meer een beproeving met en voor Tess. Ik vind het sowieso wat hoor, op stap met haar. Korte tripjes, lange reizen; door de rolstoel, de ‘verschoningsobstakels’ en de vele vele vele(!) spullen die mee moeten is elke spontaniteit verdwenen en zijn onverwachte gebeurtenissen nooit meer een welkome verrassing. Gaan jullie wel eens op vakantie zonder Ebel? Ik liep er deze week voor het eerst aan te denken dat we, nu het nog kan, misschien eens wat van ons PGB-budget zouden moeten gaan gebruiken om haar tijdens de zomer een weekje te laten logeren. Zij vindt het heerlijk in het logeerhuis. Wij zouden een totaal andere vakantie kunnen hebben. Vliegen, wandelen, fietsen…….gewoon ’s morgens bedenken wat je die dag gaat doen en dan tien minuten later vertrekken…….zonder planning dus. Ben benieuwd of we dat aandurven. Want dat we dit niet eerder hebben gedaan (wel overwogen) ligt natuurlijk vooral aan ons. We voelen ons ontaarde ouders als we onze dochter op die manier ‘wegstoppen’ om zelf meer te kunnen genieten. Maar misschien dat we volgend jaar gaan durven vertrouwen op iedereen om ons heen die roept dat het voor ons allemáál een hele goeie oplossing is. Vertrouwen. Daar komt het dus ook in dit geval op neer.
Liefs,
Kaat
p.s.: héérlijke chocola trouwens!
zaterdag 16 juli 2011
stoppen
he Kaat,
Dapper dat je met roken gestopt bent. Ik deed dat zelf al veel eerder, voordat ik hoopte zwanger te gaan worden. Toen ik in verwachting was dronk ik geen druppel meer, at ik geen franse kaas en als ik een kattenbak gehad had, zou ik die niet meer hebben schoongemaakt. Alles wat je er zelf aan kon doen om je kindje zo gezond en sterk mogelijk te laten worden, heb ik gedaan. Dat dat belangrijk is, en zeker ook heel verstandig, maar dat het lot krachtiger is dan welke verstandige beslissing ook, dat merkte ik bij mijn zorgintensieve Ebel.
Volhouden hoor, weg met die vieze sigaret, en ik haal de koekjes gewoon van tafel. Ik zet er pure chocolade met noten voor in de plaats want dat is heel gezond en goed voor je (las ik) en dus neem ik elke dag een paar flinke stukken.
Ik zet de thee voor je neer, schenk zelf nog koffie in en dan gaan we even zitten. Dat heb ik echt in geen weken gedaan. Ik ben - naast veel andere dingen - docent (ik geef twee dagen Engels aan dove leerlingen) en daarom werk ik altijd naar de zomervakantie als deadline. Voor die vakantie moet alles af zijn. Dat zit zo in mijn systeem dat ik het niet meer los kan laten. Voor Lotje heb ik dan ook zo hard gewerkt, werving voor de website en de lezingen, sponsorideeen, nog een lobby voor onze lieve Angsthaas, maar plotseling, halverwege de afgelopen week, liep ik leeg.
Beslissingen rond website komen pas na de vakantie, op de werving rond lezingen heb ik niets gehoord, het Haasje ligt in de week en moet het nu maar even zelf doen.
De conclusie is hard, voor de vakantie kom ik niet meer verder dan dit punt. Al die pannen en potjes en ovenschalen moeten maar even zelf verder pruttelen.
Nog een week en dan hebben wij vakantie, eerst blijven we nog in Nederland en dan drie weken naar Californie, met ons autistische kind dat niet kan reizen (uitspraak deskundige 2003) maar dat is een ander verhaal. Als ik je vertel dat hij de hele dag op youtube naar California Dreaming, If you're going to San Francisco en naar California Girls luistert, dan voel je vast wel aan dat hij bijna uit elkaar knapt van de zin om daar naar toe te gaan.
En als ik terug kom hoop ik dat de website mooi gaar is, dat de lezingen prachtig op smaak zijn gekomen en dat het blad de pan uit gerezen is. En dan ga ik vol goede en verse moed verder, want alles moet dan wel voor de Kerstvakantie geregeld zijn;-)
Heb jij ook zo'n neurotische jaarplanning in je hoofd, of kun je alles laten gaan zoals het gaat en laten komen zoals het komt?
Zo ja, wil je me daar dan het recept van geven?
Dapper dat je met roken gestopt bent. Ik deed dat zelf al veel eerder, voordat ik hoopte zwanger te gaan worden. Toen ik in verwachting was dronk ik geen druppel meer, at ik geen franse kaas en als ik een kattenbak gehad had, zou ik die niet meer hebben schoongemaakt. Alles wat je er zelf aan kon doen om je kindje zo gezond en sterk mogelijk te laten worden, heb ik gedaan. Dat dat belangrijk is, en zeker ook heel verstandig, maar dat het lot krachtiger is dan welke verstandige beslissing ook, dat merkte ik bij mijn zorgintensieve Ebel.
Volhouden hoor, weg met die vieze sigaret, en ik haal de koekjes gewoon van tafel. Ik zet er pure chocolade met noten voor in de plaats want dat is heel gezond en goed voor je (las ik) en dus neem ik elke dag een paar flinke stukken.
Ik zet de thee voor je neer, schenk zelf nog koffie in en dan gaan we even zitten. Dat heb ik echt in geen weken gedaan. Ik ben - naast veel andere dingen - docent (ik geef twee dagen Engels aan dove leerlingen) en daarom werk ik altijd naar de zomervakantie als deadline. Voor die vakantie moet alles af zijn. Dat zit zo in mijn systeem dat ik het niet meer los kan laten. Voor Lotje heb ik dan ook zo hard gewerkt, werving voor de website en de lezingen, sponsorideeen, nog een lobby voor onze lieve Angsthaas, maar plotseling, halverwege de afgelopen week, liep ik leeg.
Beslissingen rond website komen pas na de vakantie, op de werving rond lezingen heb ik niets gehoord, het Haasje ligt in de week en moet het nu maar even zelf doen.
De conclusie is hard, voor de vakantie kom ik niet meer verder dan dit punt. Al die pannen en potjes en ovenschalen moeten maar even zelf verder pruttelen.
Nog een week en dan hebben wij vakantie, eerst blijven we nog in Nederland en dan drie weken naar Californie, met ons autistische kind dat niet kan reizen (uitspraak deskundige 2003) maar dat is een ander verhaal. Als ik je vertel dat hij de hele dag op youtube naar California Dreaming, If you're going to San Francisco en naar California Girls luistert, dan voel je vast wel aan dat hij bijna uit elkaar knapt van de zin om daar naar toe te gaan.
En als ik terug kom hoop ik dat de website mooi gaar is, dat de lezingen prachtig op smaak zijn gekomen en dat het blad de pan uit gerezen is. En dan ga ik vol goede en verse moed verder, want alles moet dan wel voor de Kerstvakantie geregeld zijn;-)
Heb jij ook zo'n neurotische jaarplanning in je hoofd, of kun je alles laten gaan zoals het gaat en laten komen zoals het komt?
Zo ja, wil je me daar dan het recept van geven?
woensdag 13 juli 2011
Overeten
Hai Willemien,
Ohhhh, wat maak je het me moeilijk! In meerdere opzichten. Veronique had je toch zeker wel verteld dat ik niet vanwege mijn kookkunsten in jullie keuken was uitgenodigd? Ik mocht aanschuiven voor wat thee met inspiratie en koekjes vol ideeën, en kennelijk dus ook voor overheerlijke toetjes ter ontspanning, maar ik denk niet dat het de bedoeling is dat ik hier zelf enig pot of pan aanraak. ... Geloof me, ze heeft gelijk.
Het liefst zou ik elke avond een ovenschaal volgooien met grof gesneden (want = minder werk)groenten als tomaat, paprika en courgette, kant-en-klare voorgekookte- en gesneden aardappels-in-de-schil en twee grote stukken vis op de bodem, olie, zout en peper er over, heel misschien nog wat van dat verse groene kruidengedoe erbij en dan binnen 20 minuten eten maar. In ons hectisch avondritueel en met mijn twee linker koks-handen is dat de ideale gemaksmaaltijd, waarbij ik ook nog eens het idee heb bij iedereen iets enigszins gezonds naar binnen te schuiven. Maar ja, bij meer dan twee keer per week beginnen de troepen toch echt te protesteren. Dus helaas, van mijn kant zul je weinig inspirerende receptjes terugkrijgen. Maar ik heb al wel gezien dat die van jou zelfs voor mij te doen moet zijn! Het klinkt heerlijk….
Daarnaast mag ik eigenlijk helemaal niet eten op het moment. Ik ben 7 weken geleden eindelijk voorgoed (!) gestopt met roken en probeer met man en macht en sportschool de kilo’s in bedwang te houden. Deze laatste (!) poging begint nu echt ergens op te lijken, de motivatie is meer dan 200% en de moeite dus opvallend klein, maar dan zijn dat soort verleidelijke toetjes als jij beschrijft natuurlijk nu wel funest voor mij. Ik bewaar ‘m voor later.
Wat denk jij, lukt het Veronique om zich een maand lang afzijdig te houden van haar vierde kindje? Of zou ze toch stiekem met iedereen contact houden om te zorgen dat er hier in de keuken niks aanbrandt? Ach, zelfs als ze dat niet zou doen dan blijft het in dat hoofd van haar toch doorpruttelen en bedenkt ze iedere dag weer haar eigen nieuwe recepten. Een Lotje contactdag, (foto-)boek, congres of kledinglijn; niets zou me meer verbazen. Maar ik begrijp dat de eerste prioriteit toch blijft liggen bij het vinden van dat broodnodige geld. Wat vervelend toch dat je daar jullie originele en creatieve breinen mee moet vermoeien. Zoals jij het beschrijft zouden de dromende en reislustige bedrijven toch in de rij moeten staan om een bijdrage te mogen leveren! Ik ben heel benieuwd hoe jullie dat concreet gaan aanpakken, die zoektocht naar adoptie-ouders. Mijn man en ik hebben ooit een flink eind van de adoptie-procedure doorlopen, dus ik weet dat er ergens in Nederland iemand is die, nu nog zonder het zelf te weten, wacht op zijn of haar droomkind met de naam Lotje. Het is een kwestie van tijd en dan vinden jullie elkaar en vormt zich een perfecte match.
Ik kan niet wachten tot de 4e Lotje op de mat ligt! Maar dan lees ik ‘r wel totaal anders dan jij; ik screen de inhoudsopgave en begin dan heel voorzichtig met één artikel of pagina. Dan leg ik haar weer weg. Een dag later herhaalt zich ditzelfde ritueel. Hapje voor hapje dus, want ik vind het zoooo zonde als ze te snel op is (en ik weer een maand moet wachten)! Overigens zegt dit niets over mijn echte eet-gedrag hoor! Helaas…… Zet dat pak koekjes de volgende keer dus maar niet op tafel. Dan hou je misschien wel wat over.
Liefs,
Kaat
Abonneren op:
Posts (Atom)