Hai Willemien,
Ohhhh, wat maak je het me moeilijk! In meerdere opzichten. Veronique had je toch zeker wel verteld dat ik niet vanwege mijn kookkunsten in jullie keuken was uitgenodigd? Ik mocht aanschuiven voor wat thee met inspiratie en koekjes vol ideeën, en kennelijk dus ook voor overheerlijke toetjes ter ontspanning, maar ik denk niet dat het de bedoeling is dat ik hier zelf enig pot of pan aanraak. ... Geloof me, ze heeft gelijk.
Het liefst zou ik elke avond een ovenschaal volgooien met grof gesneden (want = minder werk)groenten als tomaat, paprika en courgette, kant-en-klare voorgekookte- en gesneden aardappels-in-de-schil en twee grote stukken vis op de bodem, olie, zout en peper er over, heel misschien nog wat van dat verse groene kruidengedoe erbij en dan binnen 20 minuten eten maar. In ons hectisch avondritueel en met mijn twee linker koks-handen is dat de ideale gemaksmaaltijd, waarbij ik ook nog eens het idee heb bij iedereen iets enigszins gezonds naar binnen te schuiven. Maar ja, bij meer dan twee keer per week beginnen de troepen toch echt te protesteren. Dus helaas, van mijn kant zul je weinig inspirerende receptjes terugkrijgen. Maar ik heb al wel gezien dat die van jou zelfs voor mij te doen moet zijn! Het klinkt heerlijk….
Daarnaast mag ik eigenlijk helemaal niet eten op het moment. Ik ben 7 weken geleden eindelijk voorgoed (!) gestopt met roken en probeer met man en macht en sportschool de kilo’s in bedwang te houden. Deze laatste (!) poging begint nu echt ergens op te lijken, de motivatie is meer dan 200% en de moeite dus opvallend klein, maar dan zijn dat soort verleidelijke toetjes als jij beschrijft natuurlijk nu wel funest voor mij. Ik bewaar ‘m voor later.
Wat denk jij, lukt het Veronique om zich een maand lang afzijdig te houden van haar vierde kindje? Of zou ze toch stiekem met iedereen contact houden om te zorgen dat er hier in de keuken niks aanbrandt? Ach, zelfs als ze dat niet zou doen dan blijft het in dat hoofd van haar toch doorpruttelen en bedenkt ze iedere dag weer haar eigen nieuwe recepten. Een Lotje contactdag, (foto-)boek, congres of kledinglijn; niets zou me meer verbazen. Maar ik begrijp dat de eerste prioriteit toch blijft liggen bij het vinden van dat broodnodige geld. Wat vervelend toch dat je daar jullie originele en creatieve breinen mee moet vermoeien. Zoals jij het beschrijft zouden de dromende en reislustige bedrijven toch in de rij moeten staan om een bijdrage te mogen leveren! Ik ben heel benieuwd hoe jullie dat concreet gaan aanpakken, die zoektocht naar adoptie-ouders. Mijn man en ik hebben ooit een flink eind van de adoptie-procedure doorlopen, dus ik weet dat er ergens in Nederland iemand is die, nu nog zonder het zelf te weten, wacht op zijn of haar droomkind met de naam Lotje. Het is een kwestie van tijd en dan vinden jullie elkaar en vormt zich een perfecte match.
Ik kan niet wachten tot de 4e Lotje op de mat ligt! Maar dan lees ik ‘r wel totaal anders dan jij; ik screen de inhoudsopgave en begin dan heel voorzichtig met één artikel of pagina. Dan leg ik haar weer weg. Een dag later herhaalt zich ditzelfde ritueel. Hapje voor hapje dus, want ik vind het zoooo zonde als ze te snel op is (en ik weer een maand moet wachten)! Overigens zegt dit niets over mijn echte eet-gedrag hoor! Helaas…… Zet dat pak koekjes de volgende keer dus maar niet op tafel. Dan hou je misschien wel wat over.
Liefs,
Kaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten