Hai Willemien!
Om maar meteen met de deur in de keuken te vallen; laat ze zien, die nieuwe regiocoördinatoren! Waarom ik dat zo stellig zeg? Omdat het aansluit bij de gedachten die ik had op jouw vraag wat ik vind van al jullie pruttelende potten en pannen.
Ik ben vrijwel vanaf het begin soms zijdelings en soms wat nauwer betrokken geweest bij de eerste stappen van Lotje en blijf me keer op keer verbazen over de tomeloze energie die ‘het Lotje-team’ steeds weer vindt en uitstraalt. Naast drukke gezinnen, soms zelfs met een zorgintensief kind en halve, hele of zelfs meerdere banen lukt het jullie toch om überhaupt iets op het vuur te krijgen! Toen ik in het begin hoorde over het Lotje-initiatief was ik al vol bewondering. Dat je zoiets nieuws en groots aandurft naast al die andere dingen in je leven, vind ik getuigen van grote lef. Maar het was kennelijk niet genoeg. Want er moest méér . Een website, nieuwsbrief, forum, sponsoracties, lezingen, spelletjes, Angsthaas…… Soms hele logische gevolgen van het ontstaan van het prachtige tijdschrift, soms omdat jullie ‘gewoonweg’ meer willen betekenen voor de lezers.
Wat ik er van vind? Fantastisch. Maar ik ben ook wel eens bang. Bang dat jullie met je kleine cluppie veel te veel hooi op je vork nemen. Is het maken van een tijdschrift zoals dit op zich al niet meer en meer dan genoeg werk (naast al die andere dingen in je leven)? Moet je je als moeder, partner, werkende vrouw en bladmaakster eigenlijk niet alleen maar dáár op richten? En alle kriebels over alle andere initiatieven even in die koelkast daar links leggen totdat er enige rust en meer zekerheid over het tijdschrift is neergedaald? Ik zeg dit alleen maar uit pure bewondering hoor, en oké, een beetje door de warme (beschermende?) gevoelens die de laatste maanden voor jullie zijn gegroeid.
Dus ja, die regiocoördinatoren moet je er zo snel mogelijk bij betrekken. Want nee, ik begin jullie een beetje te kennen, jullie gaan toch al die pannen niet van het vuur halen en dan is álle hulp welkom! Geweldig dat ze gevonden zijn en willen helpen, laat ze dan ook maar zo snel mogelijk in actie komen, zou ik zeggen. Zodat jullie verder kunnen koken.
Ja, ik herken dat balanceren waarover je schrijft zeker. En ik ben er een kei in geworden om, al dan niet geforceerd, te zorgen dat de wip nooit ècht in balans staat, maar altijd een flink eind overhelt naar de positieve kant. Zoals ik al schreef, wil ik met man en macht voorkomen die andere kant te laten doorslaan. Meedenken over en het lezen van Lotje helpt mij enorm hierbij, want jullie zoeken juist die positieve blik in de wereld van het zorgintensieve kind. Mijn favoriete onderdeel is trouwens het dossier; ik heb inmiddels zelfs een mapje waar ik alle gouden tips bewaar die ik daarin tot nu ben tegengekomen!
Tenslotte nog even over Tess. Dat slikken heb ik ook gedaan, de eerste vier jaar van Tess d’r leven. Ik was toch jaloers als anderen wel een naam hadden voor ‘het probleem’ bij hun kind. Die onzekerheid van het niet weten en niet begrijpen vond ik bij vlagen té heftig. Totdat de diagnose er opeens vrij onverwacht was. Ondanks de zeldzaamheid van haar syndroom vond ik binnen een week verspreid over de hele wereld andere ouders en kinderen (lang leve het internet!) en viel er een deken van (h)erkenning over ons heen. Vooral de eerste jaren daarna hebben we hier erg veel aan gehad. Het geeft nogal eens antwoorden en rust, het geeft aanknopingspunten (ook voor artsen) en het is prettig om een eenduidiger antwoord te hebben als mensen vragen wat Tess heeft. Er blijft nog genoeg onduidelijkheid over, maar ik wens jullie dus met hart en ziel een diagnose toe.
Liefs,
Karen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten