deadlines

Hai Willemien,

Nou je zou niet zeggen dat de zomer voorbij is hoor. Met flipflops er opuit en zonder jas naar buiten. Heerlijk! Vorig jaar was dat trouwens ook inderdaad. Een jaar geleden alweer was de lancering van Lotje en toen stonden heerlijk buiten te proosten. Een jaar later lijkt het bijna vanzelfsprekend maar gelukkig is het dat niet natuurlijk. Zeker nu ik weer de laatste hand aan het leggen ben op het komende nummer. 7 oktober gaan we naar de drukker en het is altijd lekker hectisch zo tegen die deadline aan.

En dan hebben we alweer snel de andere deadline. Die van Angsthaas. Ik hoor maar niets vanuit China dus ga er vanuit dat het goed gaat daar. Zou hij de chinese muur al hebben beklommen? Of met stokjes hebben leren eten? Iets waar ik ook nog wel oefening in behoef. Gelukkig heb ik van die kinderstokjes in de keukenla. Daar leren mijn kinderen het mee, en ik dus stiekem ook :-)

Gek he om te bedenken dat we al zoveel recepten hebben bedacht en er aan zijn begonnen. Het krijgt zo langzaamaan echt vorm en het groeit uit tot een mooie keukentafel. Rijkelijk gevuld en bemand door zoveel lieve mensen.

Ook vanochtend heb ik weer aan die keukentafel gezeten met iemand die een topidee had om aan onze nieuwe site toe te voegen. Ik zal er nog niet teveel over zeggen want laten we het eerst maar eens rustig bespreken met een glaasje en een hapje erbij.

Kortom genoeg te doen en genoeg te bepraten.

Kus
Veronique

helemaal alleen

He Veronique,
De zomer is voorbij, de eerste herfstbladeren vallen en ik heb de kaarsen weer in de kamer gezet. Natuurlijk denk ik in deze maand terug aan vorig jaar toen op die prachtige dag in september het eerste reguliere nummer van Lotje verscheen. Nu zijn we al een jaar verder en ergens is het al een beetje gewoon geworden. Bijzonder wordt na een tijdje ook weer gewoon. Dat is de wijze levensles voor gezinnen met zorgintensieve kinderen en met het blad, dat er speciaal voor hen is, gaat het ook zo. Mooi hoe dat parallel loopt.
Veel mensen vragen me naar Angsthaas en als ik dan vertel dat hij helemaal alleen naar China is gegaan, dan laat dat zelfs de meest geharde persoon niet onberoerd.
'Wat? Helemaal alleen,' vragen ze me verbijsterd.
Ik snap het. Het klinkt ook vreselijk. Je ziet die kleine Angsthaas voor je, helemaal alleen in een stukje wereld waar niemand hem begrijpt, waar hij er anders uitziet, en anders is.
Wat dan toch zo mooi en zo leuk is? Ons onderliggende thema blijft gelijk, al doen we veel verschillende dingen. Je anders voelen, er anders uitzien, niet goed begrepen worden, dat zijn de dingen die zorgintensieve kinderen elke dag mee maken en daarvoor hoeven ze helemaal niet naar China te reizen, even een klein stapje de deur uit is vaak al meer dan genoeg.

En zo doet Angsthaas precies wat we willen. Hij laat zien dat er meer mogelijk is, dat kleine Angsthazen en al die Anderen veel meer kunnen dan we vaak allemaal denken. Om dat verhaal te vertellen, moet Angsthaas helemaal alleen naar China.
Hij doet het. Hij leeft de droom.

Compleet

Hallo daar Amerika-ganger en Maaike,
Wat is dat stiekem dan toch weer snel gegaan zo’n zomer. En wat goed te horen dat iedereen weer heelhuids terug is. Ondertussen heb ik me niet verveeld. Maaike en ik hebben recepten uitgewisseld, kopjes thee gedronken en even heerlijk bijgekletst. Maaike hopelijk doen we het nog eens.
Ja de keukentafel was lekker vol deze week met allemaal Liesjes die Lotje mee gaan helpen leren lopen. De tafel was gedekt, de koekjes gezellig op een schaal gelegd en een lunch hoort daar natuurlijk ook altijd bij. Gezellig dus. 9 kakelende dames met allemaal een bijzonder verhaal en een bewogen leven. Stuk voor stuk toppers. Dan gebeurt er toch wel iets met me hoor. Ik ben trots dat dit zomaar aan onze keukentafel zit. Trots en een beetje verlegen.
De pannen staan lekker te pruttelen ondertussen. Natuurlijk hebben we de overvolle pannen een beetje leeggehaald maar ik heb altijd geleerd: Wie wat bewaard heeft iets. Dus dat gaan we ook zo laten gelden voor deze culinaire explosies die staan te pruttelen. Ondertussen werken we alweer naar de drukkerdeadline voor onze volgende Lotje en is er een mooi begin gemaakt met de nieuwe website. En ja Willemien, Eeb’s Angsthaas is goed aangekomen in China, nu wachten op de terugreis. Maar aangezien hij het meeste Anders doet lijkt me dat geen probleem. Hooguit dat hij een weekje later arriveert, maar laten we hopen van niet.

Liefs Veronique

weer thuis!

He Maaike en Veronique,
Het is weer voorbij, die mooie zomer. Ik heb niets met dat liedje, maar die ene regel komt elk jaar in september wel een keer bij me naar boven.
Het is weer voorbij.
De droomreis naar Amerika, waar we ons maanden op verheugden, zit erop en nu gaan we er nog maanden van nagenieten.
Ik had geen laptop mee, las af en toe de mail en liet verder de wereld aan me voorbij gaan. Mensen belden bezorgd over aardbevingen en windhozen, maar wij zaten in de zon alle stormen trokken aan ons voorbij.
Gisteravond was het zover. Ik ging achter de computer zitten en opende de mail. Er zaten heel veel leuke tussen!
Toen ging ik naar de keuken van Lotje waar jullie samen een paar weken doorbrachten. Het was er gezellig en het rook heerlijk en ik zou graag even het recept van die pruimentaart willen hebben.
De onrust is uit de keuken. De overvolle pannen zijn even op een laag pitje gezet, de oven is er allen voor taarten en niet meer voor half aangebrande projecten. Het is fijn en goed om dat te zien. Het blad en de website gaan de hoofdgerechten voor dit najaar vormen. Angsthaas is ondertussen helemaal alleen naar de drukker in China gevlogen. En zo hebben we een mooi lijstje om ons mee bezig te houden.
De eerste echte bijeenkomst in de keuken van Veronique is er deze week, we gaan dan met een aantal mensen kijken hoe we taken kunnen verdelen. Iedereen die we vroegen komt en niemand krijgt er een cent voor. Ik vind dat geweldig en ik ben heel benieuwd.
Leuk dat je kleine Sam meeneemt, Maaike. Hij krijgt hierbij een poot en een lik van onze Sam, een bastaard bordercollie van vier. Hij was gedurende de vakantie bij een van mijn beste vriendinnen en hij had het heerlijk, maar toen hij thuiskwam en ons zag, explodeerde hij gewoon van blijdschap. Dat is dan wel zo heerlijk om te zien en te voelen, je kunt het een beetje vergelijken met het gevoel dat je krijgt als de nieuwste Lotje op je mat valt, alleen maar leuk!
Tot snel allebei en even als hint: die blauwe taart van Bram zag er erg lekker uit. Als hij zich deze week nog een middagje verveelt…..