gepocheerde eieren

he Veronique,
Ik kwam gisteren ook blij thuis. Ik had door een urenlange file bij Lelystad dan ook alle tijd gehad om eens even goed na te denken over alles wat er moet gebeuren, gaat gebeuren en alles waarvan we willen dat het nog gaat komen.
We willen veel.
Dat is een kenmerk wat wij zowel professioneel als persoonlijk delen. En dan heb ik het niet over geld en meubels en kleren (hoewel?), maar we willen met name veel voor al die mensen die in hun leven met zorgintensieve kinderen te maken hebben. Onze bevlogenheid heeft een naam. Bij jou heet die Teun en bij mij Ebel. We gunnen het niemand om, zoals wij beiden tien jaar geleden, zo weinig leuks te lezen, alleen maar naar huis te gaan met zware folders en stapels papieren met regelingen terwijl je bijna geen energie hebt om je ene voet voor je andere te zetten.
Veel bedrijven besteden fortuinen aan geld en tijd om hun gezamenlijke missie te vinden, en hun werknemers op te laden om met passie gezamelijk naar een doel te streven. Wij hoeven daar geen cent in te steken, onder de paraplu van erkenning, herkenning en verkenning van het leven met en rond zorgintensiviteit vangen wij alles.
Jouw verhaal over de Kiwamis is wat dat betreft nu precies de juiste reactie op het juiste moment. Mensen die kijken naar mensen en mensenkinderen en die daar genoeg aan hebben. Mensen die hun krachten willen bundelen omdat onze kinderen dat waard zijn. De laatste tijd waren we ze wat te weinig tegen gekomen en voerden de standaard briefjes over sponsorbeleid dat al voor de komende vijf jaar was vastgelegd de toon. Bah, wat werd ik daar akelig van! Jouw avond met heerlijk eten en oprechte belangstelling neemt dat rotgevoel helemaal weg.
En nog even dit, die bedrijven met een missie en passie probleem mogen natuurlijk ook eens bij ons thuis komen en meedraaien in een leven waarin de poepluiers, aangepaste voeding en gezeur rond indicaties het nooit gaan winnen van eenvoudig levensgeluk.
En onze dagprijs is dan ook nog eens zo redelijk!